Amok (2)

Szepty słychać po zmroku,

Przychodzą w tedy gdy jestem w amoku.

Piękny szept przedziera się,

Ani ty ani on nie ukryjecie się.

Dusza przerażona się wyrywa,

Na ziemię krwisty potok spływa.

Trafiam tam gdzie mi obiecano,

W miejsce do którego mnie powołano.

Obraz niestabilny się chwieje,

Krzywdzę ludzi! Co się ku*wa dzieje?

Mimo że nie chcę. To chcę!

Wiem że to złe, czemu nie skamle?

Wołać pomocy muszę,

Proszę niech ktoś skończy wewnętrzne me katusze!

Te co odgrywają się we mnie co noc.

W spokoju chcę się już schować pod gruby mój koc

Nikt nie przegania - wygania.

Nikt nie pilnuje - kontroluje.

Źle mi z tym. Tak bardzo źle się czuje,

Niech ktoś wreszcie się mną zaopiekuje

Wołam, a odzewu nie słyszę.

Odpowiadają bijące na alarm bębny zagłuszające mą ciszę

Wciąż mogę skończyć to wszystko,

Zamknąć oczy, zakończyć widowisko.

Pozbyć się uczuć, chęci, wolnej woli,

Lecieć w górę i w dół, szybko lecz powoli.

Pozostaje skoczyć, szybować i czekać,

Aż śmierć zasłużone swe żniwa pocznie zbierać.