"Droga do świętości. Tren XV"

Droga ku świętości. Tren XV

Z pokorą przychodzę do Chrystusa stóp,

szukając w bólu ukojenia.

Na nic zda się głupi bunt.

On zabrał do siebie mego przyjaciela.

Zasłuchany w Jego głos

swoje życie oddał Mu całe

i nie mówił nigdy: „Dość”,

lecz w uniżenie oblókł się cały.

Ufał co dzień Matce Bożej Maryi,

która go krętymi drogami wiodła

życia, gdy nad jego kołyską pochylił

się Jej Syn, zachęcając, by za Nim podążać.

Ukląkł wtedy w swej słabości,

zdając się na tajemnicę Bożego wybrania,

by swoją drogę ku Chrystusowi prostą

co dzień bardziej czynić się starać.

                                          Śr. 15.11.2017 12:19

                                           jadalnia przy stole

To chyba niełatwe być takim, bota świętość musi nasz obecny świat i jego codzienność aż "razić w oczy" i wydawać mu się obca, niepokojąca... Jednak mogę sobie wyobrazić taka postawę, to znaczy uwierzyć, że jest ona człowiekowi możliwa. W pewien sposób ją podziwiam. Pozdrawiam młlo :)