"Z nadzieją mimo wszystko. Tren XII"

Z nadzieją mimo wszystko. Tren XII

Krótko kapały łzy.

Zakończyłeś już swą pielgrzymkę.

Ja mam wciąż naprzód iść,

bo kochać znaczy istnieć.

Śmierć przychodzi po łup,

choć czasem ktoś się jej jeszcze wymyka,

lecz ona i tak rozpanoszy swój bój.

Gra cicho uściśnięcia przez nią  muzyka.

Ile jeszcze razy

powita nas tańcem z sobą?

Tyle ma się jeszcze wydarzyć.

Panie, dodaj siły moim nogom.

Choć zakończyłeś swą pielgrzymkę

wujku zasłużony, wspaniały,

ja mam iść przed siebie i nie milczeć

o niewiędnącym wieńcu chwały.

                                            Śr. 15.11.2017 12:28

                                            pokój komputerowy przy biurku