Niezależnie od barw

.

Niezależnie od barw

... gdzie pozwalam mu trwać

z jego błyśnięć

roznieca się

światło

albo gasną

gdy "żyję" na "nie".

W moich rękach

jest czas.

.

Zazdroszczę. Chciałbym mieć taką moc. 

Moc pozdrowień! 

Masz ją, Czarku. Każdy z nas decyduje jak podchodzi do danej chwili, do każdej chwili, do czasu swojego życia. To moc, jaką ma tylko człowiek. Dziękuję za czytanie i reakcję :) Moc pozdrowień dla Ciebie!

Bardzo dziękuję za ciepłe słowa. Ty masz ją na pewno :) 

Chwile staram się sączyć przez słomkę i w każdej, nawet najnudniejszej znaleźć coś dla siebie, ale mam też bardzo silne rozwinięte poczucie przemijalności. Może stąd u mnie taki pęd do stopklatek. 

Myślę, że poczucie przemijalności i to "sączenie chwil przez słomkę" są ze sobą sprzężone... U mnie jest podobnie. :)

Na tyle jest, na ile ci pozwoli.

Nad czasem nie da się zapanować, trzeba nim dobrze gospodarować, jesteśmy zależni od czasu, a nie odwrotnie.

A ja uważam i tak to przeżywam, że jest to zależność z wzajemnością :) A dlaczego - napisałam w moim wierszu. Ale nie musimy się zgadzać. :) Dziękuję za czytanie i pozdrawiam.

Witam - kolejna udana miniaturka Duszku.

                                                                                              Pozd.

Cieszę się, że do niej zajrzałeś i ją pochwaliłeś :) Pozdrawiam.

Ogólnie, zatrzymała treść i sens do wyłapania, plus konkretna/ładna puenta.  To "mu" i "z jego błyśnięć",

trochę na  'nie', dlatego po wielokrotnym czytaniu, spróbowałam dać puentę na pierwsze wersy miniaturki,  chciałam też wyciąć  "się"...  Wybacz tasowanie słowami i jak chcesz, pokrzycz na mnie, jakoś to zniosę... :)    Pozdrawiam.

   Niezależnie od barw

...w moich rękach
   jest czas 

  roznieca światło
  albo gaśnie
  gdy żyję na "nie"

  mimochodem

 pozwalam trwać
 jego błyskom

To dla mnie znowu przykład i dowód na to, jak inaczej myślimy i dlatego prawdopodobnie mamy obie mały problem ze wzajemnym odczytywaniem wierszy :)  Twoja wersja za bardzo zmienia wypowiedź mojego wiersza, żebym mogła ją zaakceptować i to nie jest też mój "styl" wypowiedzi, - to jest już twój wiersz, który ja z kolei niezupełnie rozumiem. ;)

Mimo to dziękuję, za poświecenie mu uwagi i pozdrawiam miło. :)

Duszko, wdzięczna jestem za życzliwość, jaką mi okazujesz.

Nie neguję tego, że nieco inaczej myślimy i wiem, że moja propozycja mogła być drastyczna dla Ciebie.

W żadnym razie nie sugerowałam "zmiany całości', spróbowałam wyciąć "się", za którym w miniaturkach

nie przepadam. Posiedziałam trochę przy Twoim "maleństwie" i... skusiło mnie na przemieszanie wersów.     

Za to też staram się zawsze przeprosić. Muszę się bardziej pilnować... :)

Dziękuję za odzew i... pozdrawiam.