Laboratorium dzieciństwa - dzień pierwszy

           Dzisiaj rano otworzyłam oczy, jak zwykle obudzona promieniami słońca wpadającymi przez okno na poddaszu. Jednak nie wszystko było takie samo. Czułam się dziwnie, nie za bardzo wiedziałam o co chodzi. Zsunęłam się na kraj łóżka i zrzuciłam nogi na ziemię. Były jakieś mniejsze i chudsze. Jeszcze bardziej się zaniepokoiłam. Poszłam do łazienki i w lustrze zobaczyłam siebie. Siebie sprzed co najmniej 14 lat. Zeszłam na dół, nie było śladu po tych wszystkich remontach, które rodzice wymyślali przez ostatnie 5 lat. Nie wierzyłam w to co się stało, myślałam że może jeszcze śpię, ale nie. Wszystko było zbyt realne. Może to dziwne, ale nie zmartwiłam się. Byłam strasznie szczęśliwa. Pierwsza myśl: biegnę do dziadków. Ubrałam się, zjadłam szybkie śniadanie. Przechodząc przez kuchnię zauważyłam wiszący kalendarz, już byłam pewna. Znów mam 7 lat. Moje beztroskie dzieciństwo wróciło, albo to ja wróciłam do niego.

             Przyszłam do dziadków, nie miałam dużo do przejścia. Dzielą nas tylko dwa domy. Weszłam nie pukając, drzwi do tego domu zawsze były otwarte. Stanęłam w progu, od wejścia poczułam znajomy zapach. Dziadkowi przywieźli znów jakiegoś biednego zwierzaka, który zginął pod kołami samochodu. Dawał im drugie życie. Sowy, łasice po wyjściu od niego zostawały nieruchomymi figurkami ozdabiającymi domy.

          Widząc mnie, babcia od razu zaczęła parzyć dodatkową herbatę. Wypiłam napar przy dziadkach i poszłam zbierać moich kompanów. Po paru minutach byliśmy w pełnym składzie pięciu chłopaków  i trzy dziewczyny. Różnica między najstarszym z nas Radziem, a najmłodszym Olinkiem wynosiła sześć lat.

              Wszyscy razem pobiegliśmy na pole, aby się bawić. Podczas biegów, ukrywania się w trawie i kopania piłki zauważyłam żabę. Decyzja była jednogłośna, trzeba się dowiedzieć czym się żywi i jakie są jej cechy charakterystyczne. Złapaliśmy ją, jak zawsze delikatnie. Od małego wpajana nam była miłość i szacunek do zwierząt. Wiedzieliśmy, że tak jak ludzie, mogą odczuwać ból. Przenieśliśmy nasz nowy obiekt badań do najmądrzejszego profesora jakiego znaliśmy. Dziadek był cenionym biologiem, miłośnikiem gadów i płazów, miał także swoje małe zoo w ogródku, ale o tym może innym razem.

         Pokazaliśmy zdobycz dziadkowi, a on zaczął opowiadać: czym się żywi, jak się zachowuje, gdy się boi i o tym, jak powstają te małe płazy. Po tym ciekawym wykładzie wypuściliśmy żabę bezpiecznie do swojego środowiska i poszliśmy bawić się dalej. Tak dowiadywaliśmy się o życiu wielu zwierząt, od owadów przez płazy, gady, ptaki i ssaki. Czasami przynosiliśmy potrącone przez samochody, ale jeszcze żyjące zwierzęta. Opiekowaliśmy się nimi razem z dziadkiem, a potem wypuszczaliśmy na wolność.

             Pamiętam opowieść taty: kiedyś dziadek znalazł orła, który miał złamane skrzydło. Wziął go do siebie. Leczył i karmił, a gdy orzeł już wyzdrowiał - siedział mu na ramieniu, gdy ten przechadzał się po swoim ogrodzie. Orły mają dziką naturę i ten także chciał być wolny, więc po nabraniu odpowiedniej ilości sił, uniósł się w powietrze i odleciał. Pewnego dnia wrócił, znów usiadł dziadkowi na ramieniu, ten go pogłaskał, nakarmił i przeszedł wokół domu. Pod koniec dnia orzeł wzniósł się do góry i nigdy już nie pojawił się ponownie. Przyleciał się pożegnać, by na zawsze stać się wolnym.

          Właśnie kładę się spać. To był wspaniały dzień. Mam nadzieję, że jutro też obudzę się jako siedmiolatka i będę mogła przeżyć kolejny dzień tu, w tym samym czasie co jest teraz, w czasie laboratorium dzieciństwa.

Piękne.

Głupio to zabrzmi, ale nie żałuję, że wymusiłam na Tobie tę publikację.

Normalnie się wzruszyłam, masz bardzo dobre pióro.

Momentami można by poprawić interpunkcję i stylistykę, jeśli sobie życzysz, to objawię swoje sugestie później,

nie wiem czy wolałabyś tutaj, czy w wiadomościach prywatnych, ale - póki co - jestem szczerze oczarowana :)))))))

Pozdrawiam bardzo serdecznie :))

Bardzo się cieszę, że się spodobało. Starałam się tak napisać, żeby móc wracać do opowieści. 

Chętnie posłucham Twoich rad, a czy tu czy w prywatnej, to jak Ci wygodniej. :)

Odsyłam serdeczne pozdrowienia :))

Tylko tyle bym (co najwyżej) zmieniła w Twoim tekście, plus - gdzieniegdzie przy wcięciach dałabym drugi enter,

ale to szczegół. I tak mi się Twoje opowiadanie bardzo spodobało :)

Pozdrawiam raz jeszcze :)

P.S.

Propozycje korektorskie są oczywiście wytłuszczone w cytacie :)

Ślicznie dziękuję za te propozycję.

Przesyłam uśmiech :))

Podoba mi się to opowiadanie. Muszę przyznać, że mam podobne wspomnienia z dzieciństwa, tylko bez orłów, wypchanych zwierząt i dziadka. Jeden zginął w niemieckim! obozie koncentracyjnym, drugi zmarł rok przed moim przyjściem na świat.

Pozdrawiam serdecznie :)

Bardzo się cieszę, że się podoba :)

Przykro mi z powodu dziadków.

Mój już teraz śp. dziadek stworzył nam wszystkim piękny świat i niezapomniane dzieciństwo, za co będę mu wdzięczna do końca życia. I wiem, że jest i będzie zawsze w moim sercu.

Pozdrawiam serdecznie i przesyłam uśmiech :)

@jan_komułzykant ślicznie dziękuję :)

Świetnie !!!Świeżo , zgrabnie lekko i do tego Niewygodna, nie martw się , ja tez nie pasuję do ram. Zostań z tą słodyczą.