hipokryzja anorektyków bo już żyć z tym nie mogę

kiedyś nie chciałam, lecz teraz już wierzę

że miło się siedzi nad pustym talerzem

nietknięta zarazą biel porcelany

roztacza widoczek jak malowany

obraz wyśnionej bliskiej przyszłości

tytuł obrazu: skóra i kości

miło wciąż czuć że się ma zimne ręce

wychodzić z domu w krótkiej sukience

tak miło jest w końcu wygrzebać się z cienia

i w oczach dostrzegać ten błysk przerażenia

(a niech się boją, są obrzydliwi

są brudni skażeni za bardzo żywi)

i czuć się lekko jak biały motylek

odlatujący w niebyt co chwilę

element zbyteczny to mnogość głosów

uciszmy je garścią wypadłych włosów

hamują nasz pociąg ku pięknej przyszłości

następna stacja: skóra i kości

tak miło jest patrzeć codziennie w lustro

gdzie było pełno - dzisiaj jest pusto

wciąż tyle mieć miejsca choć ścieżka się zwęża

i wciąż tracić balast i wciąż gubić ciężar

miło gdy żebra wystają tak ładnie

biały motylek już nigdy nie spadnie

zawieszać poczucie winy na twarzy

a w środku o stacji następnej marzyć

spojrzenie odrazy na ścianach duszy

skrapla się tylko, niczego nie ruszy

i każda dusza rozpływa się w sobie

kolejnym kaloriom tańczy na grobie

i każda ci powie, że jak ma być szczera,

to czuje się piękna.

i chuj, że umiera

No nie piszesz od wczoraj, to pewne :)

Witam serdecznie i pozdrawiam.

Witaj, przez ostatnie miesiące o anoreksji tu raczej nic nie było, chyba że bym coś  przeoczyła, więc temat pachnie świeża bułeczką z masłem. Podoba mi się. :)))

Piękny wiersz. Niesamowity. 

Pozdrawiam :)

bardzo mi miło, dziękuję i pozdrawiam również

dziękuję, to miłe

Klasa wiersz.