Dziewczyna z przystani

gdzie

błękit z szafirem się brata

a morze kłania się niebu

prócz wody, fal i obłoków

nie było miejsca dla ciebie

w milczeniu

spojrzenie ostatnie rzuciła

lecz samotnością wróciło

zniszczyło okruchy nadziei

wiatr włosy ze łzami kleił

znajoma

przystań stała się nocą

zachodem - czekanie daremne

wracała w powiew wtulona

wiatr szeptał słowa tajemne

04.08.2018r.

Przejmujący wiersz. Pozdrawiam chłodem

Tobie również życzę chłodu,  dziękuję:)

Maks, znów piękna kolorystyka. 

I jeszcze taki pacyfistyczny wers. Super. 

To fajnie wersy "ułożone", wkomponowane w całość wiersza. B. mi się podoba. 

Tu fajna przerzutnia. Przeczytałam z zainteresowaniem. Pozdrawiam Justyna. 

Bardzo dziękuję za wszystkie miłe słowa,

pozdrawiam serdecznie :) 

@Helena Gracka dziękuję i witam :)

@8fun bardzo dziękuję :))

Świetny pomysł na mini cykl Marysiu. Bardzo miło mi się czyta historię dziewczyny z przystani.

@Czarek Płatak Bardzo dziękuję za czytanie i ślad w postaci

Myślę, że ten wiatr będzie teraz jej kochankiem.

Miło mi, że się podoba :))))

Idzie ku erotykowi, hmmmm :)

To chyba dobrze?

No jaszka!

Po hebrajsku nie łapie

Humor dopisuje :)) i tak trzymaj, może wiatry dopadną i Ciebie:)))))))

oj tak :)

wiatry często mnie dopadają:)

lubię groch z kapustą... ha ha.

na plebani wtedy też jest wesoło.

na plebani, wtedy jest pusto.

Myślę, że tak tak bardziej rymuje

:)))))))))))))))))

u mnie kiepsko z rymami

choć czasem lubię rymnąć

albo wykopyrknąć

godzina snu już bliska

życzę dużo wiatru w miejscach tajemnych :))))))