Samokrytyka żonatego byka (II)

Myślał byczek, myślał żwawo
Popijając myśli kawą
Myślał, życie jest zabawą
I nierozwiązaną sprawą
Sprawą zanurzoną w kłębach snów
Czy obudzę się, pomyślał znów
Jeden sen nierówny jest drugiemu snowi
Tak pomyślał i sam sobie się pokłonił
Snem się przykrył w końcu cały
Myśli grały jak muzyka
No i zasnął snem jak z byka

Samokrytyka żonatego byka (III)

Siedział byczek na polanie
Trzymał flachę na kolanie
Siedział cicho i przeżuwał żyta kłos
Siedzi byczek na kanapie
I tak sobie w nosie drapie
Już nie został mu na głowie nawet jeden włos
Ma dylemat całkiem z byka
Problem mu się z rąk wymyka 
Prawie stracił mowy głos 
Traci zmysły, traci wolę 
I narzeka na swa dolę 
Co najgorsze pusty jest już trzos 
Wrócił byczek do obory
A tam powróciły zmory 
Nagle poczuł się jakby ktoś go walnął w nos
Więc położył się na sianie
Wnet go ogarnęło spanie
I zapomniał jaki ma rozhukany los

Lecz krówka nie zapomniała, 

podbiegła do niego, polizała,

zaraz też panną młodą została,

a byczek panem młodym, 

Teraz obchodzą złote gody,

pośród polskiej przyrody. 

Justyna. A. 

To je leń? Ty grys jednak wolisz!

Króli karmę pan daje wśród dolin.

Zebrał z lewej, z prawej mi się śniło.

Tylko teczek tam czarnych nie było.

Krążą bajki o bocianie,

Że odleci, że zostanie.

Lecz u niego taka praca,

Odlatuje i powraca.

Czasem z sobą coś przyniesie

Czasem tylko zajrzy w kieszeń.

Taki bocian czarnobiały,

Tylko nos czerwony cały.

Był byczek co potęgą był, 

Rogami bódł jak nikt.

Lecz w balię walnął z całych sił

I powstał niezły zgrzyt.

Bo w bali szorowały grzbiet

Owieczki piękne dwie, 

I rzekły: -Oskarżymy cię,

# Mee too usłyszysz wnet!