Czarna kołysanka

Gdy przychodzi ten lęk,

bez tchu biegnę do niej:

jak do matki co 

schroni w ramiona.

Inni mówią że słabo 

- im wciąż życia mało.

A mnie trawi tęskno -

ta co w słońcu kona.

„Czerp życie garściami 

i rozpychaj łokciami!”

drżę wiatru podmuchem

żywo przestraszona

i tam zerkam gdzie mama

czarny pled rozścielała 

i grzechotką w ciszy 

grzmiał bliski jej szept:

„Tam bezpiecznie tam błogo

złe zdarzenia nie mogą 

już nic zepsuć zaboleć 

ukołysze Cię śmierć.”

Ostatni na orgu dużo smutnych wierszy, zapewne przez deszczową pogodę,

jeszcze tu wrócę :))

zasyłam uśmiech

Witam -  mimo smutku podoba się.

                                                                      Pozd.

Maryś,

smutek to emocja do przejścia, jak i pozostałe uczucia. To jakby z tęczy patrzeć np. tylko na róże i fiolety, jakby mały wachlarz możliwości... ;) 

Zgrzyta mi środkowa zwrotka ale nie umiem nic z nią sensownego zrobić zostawiajac sens a gładząc słowa. 

Dziękuję Waldku.

Brakuje mi ostatnio energii na komentowanie innych utworów ale to etap, za chwilę minie. 

Marcinie, JaKubie - dzięki za czytanie. 

Czasami przychodzą myśli jasne a niejednoznacznie, ogołocone z oceny a pełne uczuć. Takie lubię najbardziej.

bb

Mamy widzę w tych dniach podobne klimaty :) 

Dobre. Przypomina mi nieco inny Twój utwór - "Baśń o matce",

o ile dobrze pamiętam. Znam te odczucia i lubię takie mroczne klimaty,

zwłaszcza w pogodne, upalne dni.

Pozdrawiam serdecznie.

Czarku, na szczęście to nie stan trwały tylko chwila. 

Tak, Deo

w dobie coachów i pozytywnego myślenia treści tego typu mogą być niepoprawne politycznie, jak i baśnie braci Grimm w świecie świnki Pepe. ;)

Buziaki

bb

Do mnie wraca jak bumerang. 

Do mnie też,

bo i życie to nie prosta

ale nieco wyboista.

Może większy ogląd

z dolin i pagórków.

Powidoki, preteksty, pomysły 

na szczęście 

na wiersze.