Z Bogiem w karty grał

zatrzymał zegar podarł kalendarz

lecz to nic nie dało  - nie pomogło

czas tak ciągle parł do przodu 

zmieniając pory roku i skroń

czego najbardziej się bał

bo starość chociaż jest piękna

zbliża do nieuniknionego 

czyli do czegoś czego się  boi

mimo że szczyty zdobywał

nie bając  się wiatru ani fal

więc z Bogiem zaczął w karty

grać  -  myśląc gdy wygram to

wymuszę na nim by zatrzymał

to czego ja nie umiem co mnie

boli -  nie potrafię rady temu dać

jednak to wszystko było marne

kiedyś doszedł do końca czasu

którego nie oszukał - kartami nic

nie ugrał -  bo czas to ktoś komu

kłania się wiatr słońce  las 

Jest taki wspaniały film Bergmana - Siódma pieczęć.

Tam rycerz grał w karty ze śmiercią.

I przegrał.

A Ty poszedłeś na maxa i piszesz o grze z Bogiem.

Witaj -  jak zwykle wielkie dzięki za czytanie i ślad pod wierszem.

                                                                                                                                      Pozd.