Przydrożny krzyż

Stoi przy drodze maleńki krzyż. Niski, drewniany i zapomniany. Na ten to krzyż spadł deszcz, a krople jego w drewno wsiąknęły.
Na drugi ranek zerknąłem w tę stronę, gdzie ten krzyż samotnie stoi. Patrząc na krzyż zdziwienie wciąć trwa, bo na tym krzyżu pojawił się kwiat. Piękna, czerwona róża skrzy się jak krew.
Tłumnie się ludzie schodzić zaczęli i prosić Boga o dalszy cud. I nagle słyszą głos: ,,Postawcie kościół, a i cuda będą” i tak się stało jak powiedziano
 Miłujcie Boga co kocha nas i prośmy o łaski co kryją się w nas. A te łaski to nic innego jak miłość co siedzi w nas.

Cześć Łukaszu. Osobliwa opowieść. Wiesz, trochę przeszkadza pogrubienie słów:

Dla mnie nakazowy wiersz, a przecież o wierze. Nie o kościoły chodzi, moim zdaniem, jeno o prawdziwość wiary. Tutaj napisane jest, że tylko świątynia pomnoży cuda. Przypomniała mi się piosenka:

Krzyż, krzyż, krzyż, krzyż, krzyż.

Dawniej na tym portalu takie wiersze usuwano. No, ale stał się cud i teraz każdy może pisać wszystko, a nawet więcej.

Doskonałe perpetuum mobile.

Zdefektowana maszyna produkuje inne zdefektowane maszyny, a te z kolei produkują inne itd itp.

Najważniejsze że świat się kręci nie ważne dookoła jakiego osła, znaczy się osi.

...

Łukasz - Twa wiara jest szczera( i to szanuję bezgranicznie), ale trzeba jeszcze czegoś więcej, aby stać się Nikiforem w poezji.

A mnie z kolei autentycznie "wkurza", że każdy rodzaj "politwiersza" - jakie z kolei ja lubię - jest atakowany z wielu stron, jako "nieliterackie"  na portalu poetyckim. Tak więc i tego rodzaju religijna "poezja" winna być piętnowana - co niniejszym czynię.