kinoman

w oczy zmęczone wbijane
klatki filmu z przyszłości
pijany lektor mamrocze
o głuchej potędze emocji
na szpuli taśma majaczy
tańczy dym w wiązkach światła
samotność widza na sali
w źrenicach duszy zwierciadła
migają mu sceny dotyku
i ran, które musiałby zadać
by mówić najrzadszym z języków
bo tylko dwójka nim włada
nocne wchłanianie obrazów
seanse pieszczące go cierniem
w kinie złamanych przykazań
a w ręku bilet niespełnień
solą napisów końcowych
kinoman posypał swą klątwę
i zamknął bezwstydne projekcje
ten stary skurwysyn rozsądek

Dobre.

Miałam rozkładać na czynniki ale tekst prosty (tylko tu nie wiem ci miałeś na myśli: dwójka nim włada - najrzadszy z języków - zakochani?)

Z przyjemnością. 

bb

Dziękuję :)

Tak, chodziło mi o taką unikalną komunikację dusz.

Pozdrawiam :)

Cymes.

Mnie bardzo przypasował,

kilka razy go zlustrowałem.

Pozdrawiam

Niesamowite zakończenie. Wiersz jest jak wstęga... Justyna. 

Dziękuję wszystkim :)

Wiersz nie może od początku do końca " oplatać" się dookoła jednego rzeczownika. W tym przypadku - kina.

Mam nadzieję, że wiesz o co chodzi w tym uproszczeniu.

To jak z jedzeniem talerza kartofli.

Przesyt

Nudności

Wymioty

...

Poza tym nie lubię przekleństw.

Zwłaszcza w puencie.

...

I w życiu.