Tu słońce nigdy
już nie zajdzie na niebie czerwone
co przypomina
barwą największą w sercu ranę
samotne pola
pozostaną na zawsze niezaorane
na wieki będą
tu stały chaty ocalałe i opuszczone

krzyki kobiet
którym dzieci wyrywano z łona
jęki konających
w mękach jak zza piekła bramy
pod podwójnym
krzyżem modlitwę odmawiamy
niech echo
wszystko powtórzy bo macierz spalona

przeklinać będzie
potomków za szatańskie pokalanie
w tej nieludzkiej
krainie przesiąkniętej polską krwią
tam gdzie porąbani
siekierami twoi bracia i siostry śpią
czy trawa zielona
wyrośnie kiedyś na martwej polanie

Trudny temat.

Zbyt dosłownie.

a może ty spróbujesz ?

Andrzej też napisał

Może...to wszystko zależy od Muzy.

Wczoraj oglądałam film o mordach na Wołyniu, wcześniej coś słyszałam od starszych osób, które już  nie żyją. Po filmie mam dreszcze, straszne wydarzenia,

a wiersz uważam za udany.

rz

rz ?

dziękuję Maks Maro

Fakt, trudny temat. Jest trochę... dosłownie.. ale warto o tym pisać.

Pozdrawiam.