Afrodyzjak zwany wiernością

       Afrodyzjak zwany wiernością

dokładnie pół wieku wstecz,

w dniu Piotra i Pawła z obu ust,

skierowanych ku sobie, wypłynęło credo.

ja patrzyłem w jej hipnotyczny blask

( sąsiadka Turzańska kiedyś do mojego ojca:

— panie Pawle, synowa ma piękne oczy)

ona odwzajemniła unikalnym półuśmiechem

i za chwilę,

dwie pary rąk jednocześnie chwyciły za ster.

to nie była łatwa podróż,

należało patrzeć przed siebie,

my byliśmy wpatrzeni w siebie.

                                 *

kochani! którzy stoicie w porcie, czekając na nas,

nie! nie śpiewajcie sto lat;

nie! niech ksiądz nie unosi rąk i nie mówi:

— niech Pan wam błogosławi na dalsze,

bo to tylko refleksja,

jednej,

samotnie dryfującej,

pamięci.

29.06 – 2.07.2018

Wiktor Mazurkiewicz

Cudny, nastrojowy, zaskakujący wiersz,

przy puencie się rozpłynęłam, bardzo mnie ujęła.

Pozdrawiam serdecznie.

Zaciekawił tytuł, bardzo fajny wiersz, pozdrawiam !!!!!!!!!!!

Deonix_ 

Iwa-Iwa

bardzo dziękuję

i pozdrawiam.

pardon,

Marcinie,

Tobie również DZIĘKI :)

Dobrze mieć takie wspomnienia :)

Mario,

tak, to racja, ale jest druga strona medalu;

im bliżej mety, tym wyraźniej rysuje się odwieczna prawda:

- wszystko to marność nad marnościami.

Dziękuję Ci.

PS. No może nie wszystko - przypomniałem sobie Norwida:

"Z rzeczy tego świata zostaną tylko dwie. Dwie tylko: poezja i dobroć i więcej nic".

i tym optymistycznym akcentem

Pozdrawiam :)

Witaj Wiktorze - samo życie ale ja dostojne - zakończenie super - nie przed siebie tylko w siebie - piękne tekst.

                                                                                                                                                                                                           Pozd. 

Beatko,

Waldemarze

Wiesławie

WIELKIE Dzięki :)

Mówi się, że zakochanie to choroba... Ale takie zakochanie raczej mija, więc pozostaje się cieszyć (?), że nie zawsze.

Byłam tu parę dni temu, wróciłam ze śladem, głównie przez wspomnianego przez Ciebie Koheleta. oj, mnie wiesz ile dekad dopiero minęło, a te słowa Koheleta od dawna dzwonią mi w głowie- a gdy dzwonią, to już jest naprawdę bezsensownie. Ale te Norwida jakoś pokrzepiają, chociaż, za przeproszeniem -pierwsza to rzecz względna, z drugą jestem sercem bez zastrzeżeń. :) pozdrawiam urlopowo:)

Witam Cię wrażliwa Duszyczko.

U mnie to dzwonienie się pojawiło w ubiegłym roku i dzwoni prawie bez przerwy;

tylko bardzo głośno, to chyba dzwon Hemingwayowski.

Dobrego wypoczynku Joasiu.

Rozumiem, wyobrażam to sobie, a przynajmniej tak mi się zdaje. Ta ciągłość musi być straszna, skoro pojedyncze ataki są  dość ciężkie, a do tego tylko wyimaginowane (z mojej strony), że tak to ujmę... Więc zapewne sobie jednak nie wyobrażam jak to jest, gdy ma się prawdziwy powód. 

A akurat słowa 'komu bije (ten) dzwon' od lat z automatu układają mi się w głowie w tę melodię, wybacz za powierzchowność. Dobrej nocki

Joasiu,

przepraszam, że dopiero teraz reaguję:)

Dziękuję za komentarz i muzykę.

Pozdrowienia