Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Cisza w deszczu


zamiatacz_ulic

Rekomendowane odpowiedzi

Cisza w deszczu

 

Między drzewami chowam się

by krople deszczu obserwować

dążące do Ziemi w ciszy deszczu

jego szumie delikatnych ugięciach

liści drzew pragnących wilgoci

podległych grawitacji jak ja sam

 

Między drzewami chowam się

by błądzić znowu jeszcze raz

ujrzeć w deszczu twych oczu blask

znowu będąc na zewnątrz i w środku

pośród konarów ociekających

kroplami deszczu drzew a jednak

tak bym wtulił się w nie jak w ciebie

 

to uczucie mi mówi każdego dnia

ty i ja w świetle gwiazd szukamy

siebie nawzajem celebrujemy chwile

wsłuchujemy się w siebie szukając

odbicia w oczach swych ciemnej

strony Księżyca a jednak tak nie jest

 

Między drzewami chowam się

by zapomnieć te wszystkie chwile gdy

dotyk twych dłoni tak bliski zniewalał mnie

teraz wspomnienia taka dotkliwie ranią

nie mogę tego pojąć jak miłość której

tak pragnę może uwieść mnie w twych

oczach zamyka się mój świat na zewnątrz

nie mogę uciec do wewnątrz by usnąć móc.

 

 

Edytowane przez zamiatacz_ulic (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

krople deszczu...

...w ciszy deszczu...

...jego szumie...

Albo szumi albo nie.

...

pośród konarów ociekających

kroplami deszczu drzew

co to za składnia?

łamaniec

...a jednak tak bym się wtulił w nie.

Nastepny łamaniec.

 

Jak można sie wtulić w drzewa?

A może tu chodzi o krople?

Taka czy siak katastrofa.

 

szukamy siebie

... wsłuchujemy się w siebie 

 

...dotyk twych dłoni zniewalał mnie 

składnia makabreska

No i puenta 

nie mogę uciec do wewnątrz by usnąć móc

Reasumując: przepiękny bełkot w krainie Dreszczowców, znaczy się Deszczowców.

ale nie martw się, takich wierszy, a nawet gorszych jest tu masa cała, cała moc, ale chcieć to móc, czy tam jakoś  

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witam -  można było użyć o wiele mniej słów by opisać wspomniany deszcz - wiersz bardzo śmieszy swą niepewnością .

                                                                                                                                                                                                                            Pozd.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam.

Na wstępie chciałbym bardzo podziękować za pochylenie się nad tym co napisałem,

napisałem lecz nie przeczytałem tak naprawdę do końca,

ale przecież prawdopodobnie, podobno końca nie ma,

i znowu niesforne zapętlenie, (oczywiście w mojej głowie, ale tak naprawdę to do końca tego nie wiem),

 

Cezar przekraczając Rubikon, prawdopodobnie też miał takie dylematy jak ja sam,

lecz Helena trojańska, ups, nie trojańska,  ta wyrwana z jakiejś książki kartka jaką Pan swym ostrym piórem zacytował (przypis tłumacza),  a może cudze ganicie swego nie znacie (przypis tłumacza)......

 

OJ nie ta bajka, przecież w przypadku Cezara to była Kleopatra,

Przepraszam, ciągle ten niesforny mój umysł, w zasadzie nie umysł

lecz klawisz oczywiście komputera, coby Pan nie pomyślał, że odsiaduję

zasłużoną karę,

oj znowu tym razem, ...

tym razem Dostojewski mi przyszedł do głowy,

 

w zasadzie to nikt nie jest bez winy,

ale od czasu do czasu oderwać się od trosk dnia codziennego i coś rozsądnego

przeczytać, n.p. Zbrodnię i karę

myślę wczytując się w Pana twórczość

to może by Pan zweryfikował swoje poglądy

na temat innych ludzi zwłaszcza tego co piszą.

 

Ale i tak to tylko zabawa w pisanie na temat upływu czasu,

a może deszcz obmyje to co napisałem

wtedy, może będzie przyswajalne również dla Pana.

 

Jeszce raz POZDRAWIAM i

Uściski UśMIeCHU.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki .

 

Napisałem to wszystko

gdy niepewnie umykając przed ulewą

w sandałach przeskakiwałem by ominąć

niezliczone kałuże, które wypełniały przypadkowo i bezładnie

całą moją drogę do domu.

 

Muszę się przyznać Tobie że mała mżawka którą notabene uwielbiam,

nagle w mgnieniu oka zmieniła się w siarczystą ulewę,

to mnie zaskoczyło.

 

 

Pozdrawiam Serdecznie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam.

 

Bardzo Dziękuję za słuszne uwagi,

jest to wprawka do testu muzycznego utworu

napisanego przez mojego serdecznego kolegi

w tekstach piosenek często jest wiele powtórzeń,

nie przewidzianych zwrotów, by znowu wrócić do

głównego tematu, by w ten sposób słuchaczowi

dać możliwość np. refrakcji lub zostawić przestrzeń

do własnej interpretacji.

 

Pozdrawiam Bardzo Serdecznie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witam raz jeszcze.

 

 

Zapomniałem napisać,

że ja tam żadnych

wierszy

nie piszę

ja tylko

uczę się

pisać

na komputerowej

klawiaturze.

 

Jeszcze

raz

Bardzo

Serdecznie

Pozdrawiam.

 

P.S.

 

A może byśmy tak

mój

Miły

wpadli na dzień

do Tomaszowa.......................

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • stoję  wpatrzony w lustro  a świat  świat przechodzi obok  chciałbym  mu coś powiedzieć    może...  nawet wykrzyczeć    brak odwagi   4.2024 andrew  
    • (Na motywach powieści „Piknik na skraju drogi”, Arkadija i Borysa Strugackich)   ***   Dlaczego wylądowali? Nie wiadomo. Zostawili w powietrzu dziwnie mżące kręgi, które obejmują szumiące w nostalgii drzewa.   Które kołyszą się i chwieją w blasku księżyca albo samych gwiazd… Albo słońca... Albo jeszcze jednego słońca…   Powiedz mi, kiedy przeskakujesz płot, co wtedy czujesz? Nic? A co z promieniowaniem, które zabija duszę?   Wracasz żywy. Albo tylko na pozór żywy. Bardziej na powrót wskrzeszony. Pijany. Duszący się językiem w gardle.   Sponiewierany przez grawitacyjne siły. Przez anomalie skręcające karki.   Słońce oślepia moje zapiaszczone oczy. Padającymi pod kątem strumieniami, protuberancjami…   Ktoś tutaj był (byli?) Bez wątpienia.   Byli bez jakiegokolwiek celu. Obserwował (ali) z powodu śmiertelnej nudy.   Więc oto razi mnie po oczach blask tajemnicy. Jakby nuklearnego gromu westchnienie.   Ktoś tu zostawił po sobie ślad. I zostawił to wszystko.   Tylko po co?   Piknikowy śmietnik? Być może.   Więcej nic. Albowiem nic.   Te wszystkie skazy…   Raniące ciała artefakty o upiornej obcości.   Nastawiając aparaturę akceleratora cząstek, próbujemy dopaść umykający wszelkim percepcjom ukryty świat kwantowej menażerii   Przedmioty w strumieniach laserowego słońca. W zimnych okularach mikroskopów…   Nie dające się zidentyfikować, obłaskawić matematyczno-fizycznym wzorom.   Bez rezultatu.   *   Zaciskam powieki.   Otwieram.   *   Przede mną pajęczyna.   Srebrna.   Na całą elewację opuszczonego domu. Skąd tutaj ta struktura mega-pająka?   Pajęczyna, jak pajęczyna…   Jadowita w swym jedwabnym dotyku. Srebrzy się i lśni. Mieni się kolorami tęczy.   Ktoś tutaj był. Ktoś tutaj był albo byli. Ich głosy…   Te głosy. Te zamilkłe. Wryte w kamień w formie symbolu.   Nie wiadomo po co. Kompletnie nie do pojęcia.   Milczenie i cisza. Piskliwa w uszach cisza, co się przeciska przez gałęzie, żółty deszcz liści.   W szumie przeszłości. W dalekich lasach. W jakimś oczekiwaniu na łące…   Elipsy. Okręgi.   Owale…   Kształty w przestrzeni…   Fantomy przemykające między krzakami rozognionej gorączką róży. W strumieniu zmutowanych cząstek. Rozpędzonych kwarków…   Rozpędzonych przez co?   Przez nic.   Po zapadnięciu mroku liżą moje stopy żarzące się lekko płomyki. Idą od ziemi. Od spodu. Ich obecność to pewna śmierć.   Sprawiają, że widzę swoje odbite w lustrze znienawidzone JA.   W głębokich odmętach  schizoidalnego snu. Zresztą wszystko tu jest śmiertelne i tkliwe. Pozbawione fizycznego sensu.   (Kto chce skosztować czarciego puddingu?   Bar za rogiem stawia)   Dużo tu tego. W powietrzu. I w ziemi.   W nagrzanych od słońca koniczynach, liściach babiego lata.   Krążyłem tu wokół jak wielo-ptak. W kilku miejscach jednocześnie.   I byłem wszędzie. I byłem nie wiadomo, gdzie. Tak daleko na ile pozwala wskrzeszany chorobą umysł   Tak bardzo daleko…   Wystarczy dotknąć złotej sfery, aby się wyzbyć wstrętnego posmaku cierpienia…   Gdyby nie ta przeklęta wyżymaczka, która zachodzi śmiertelnym cieniem drogę…    (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-20)      
    • Powiem tak, Dziewczyno - lecz się, niekoniecznie przez pisanie. Kiedyś się udzielał Kiełbasa, czy coś takiego. To było równie prostackie i wulgarne. 
    • - A na groma ta fatamorgana... - A na groma ta fatamorgana?    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        W tym cała rzecz, że logiką płata czasami figle artystom OBRAZ, wywrócił  farby kwantem fizyki, chemii — człowieka zakrył kolorem   Ponoć w Mordnilapach właśnie zachowany czar w języku daje myślom możliwości postrzegania tego wątku w sztuce malowanej — O bok! Mózgu   Dzięki bardzo, że zechciałeś się przyjrzeć całości, jaka daje więcej pytań niż odpowiedzi, na których głównym filarem — tak mi się wydaję —  jest środkiem.   Pozdrowienia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...