Sonet III

„ Sonet III”

Patrzę w niebo, gwiazd szukam przewodniczek mych,
Tam zdala błyszczy obłok, tam jutrzenka swobody wschodzi,

Ty w dal nie patrzysz okiem Twoim jasnym,

Nazbyt okrutnym jesteś wrogiem własnym,

Obfitość darów w pustkę zmieniasz martwą,

W płomieniu swoim sam spalasz się żartwą,

Lecz bujne pędy łamiesz Śmierci wiosłem,
I sknerstwem ziemię okrywasz żałobą,

Lecz kiedy rodzic schyli się do cienia,

Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,

Wesela wiosny jesteś teraz posłem,

 I światu oddaj, co świata jest mieniem,

 Lecz nie łącz się, z śmierci pustym objęciem,

Tylko patrz w dal, za nowego świtu blaskiem.