Dziewczyna o perłowych włosach

Na słowiańskiej polanie,

wśród kolorów tęczy promiennych, 

uplecionych w bujność kwiecistą, 

gdzie na horyzoncie żarzy się oko życia,  

ciągle patrzące i spojrzeniem karmiące, 

tańczy jakby jeszcze nieodkryty balet 

 - dziewczyna o perłowych włosach. 

Jej włosy - jasnością duszy,

która darzy pięknem gwiazdy,

- słomianym kapeluszem o zapachu żniw,

który odporny na obroty koła natury.

Są nićmi, którymi anioły szyją małe surduty 

dla tuberoz, by się prezentowały z honorem

i dobrocią, która eliksirem jest wieczności.

Tańczy w parze z naturą, której duch

uczył tej sztuki - kwiaty i trawę, by tańczyły z wiatrem.

Kroki są zapisane w książce spontaniczności,

na regale serca pompującego floresy bytu i 

niezgubi się, bo w duszy jest to niemożliwe,

lecz może wszak odkryć głębię nieodkrytą 

- wartość, która czeka, jak na pirata.

Sielankę burzy piorun - odprysk metalu, 

który pofrunął na ziemie, gdy archanioł

ciął kraty, by uwolnić zniewolone dusze.

Uderzył w polanę, krew nie zdążyła wytrysnąć,

popiół, tylko popiół pozostał na miejscu zbrodni.

Śledczy nie znajdą wielu dowodów...,

ale znajdą małego feniksa, który jest jak tęcza...