tato

Rzeczywiście, dzisiaj Dzień Ojca, 

:)))

Piękny wiersz i to tato - lato. Rozpłynęło mnie :)

Poruszający wiersz dotyka głębi serca:)

Świetny wiersz.

Ostatnie trzy wersy decydują o całkowicie innej interpretacji niż czytając pozostałe.

Czyli najpierw mamy taki sielankowo nostalgiczny obrazek, a potem okazuje się że ten obrazek wcale nie musi być prawdziwy, wszystko zależy od tego co chcemy zobaczyć, co chcemy wspomnieć, co chcemy pamiętać.

Ładnie to napisałaś, dziewczynko, ładnie.

Beatko,

już chciałem w pełni zgodzić się z W.M. Gordonem, 

owszem zgadzam się co do nietuzinkowego podejścia do rodzica płci męskiej :),

do zawartego w tekście obrazu/obrazów i ukrytego między wersami sensu.

Nie zgadzam się, że świetny, gdyż pisany kiedyś, jednak wymaga poprawek warsztatowych.

Mnie w każdym razie rzuca się w oczy kilka miejsc, do podszlifowania.

Dziękuję za dobrą lekturę,

której ostatnio brak, chyba z uwagi na panującą suszę:)

Pozdrawiam

PS. Wyjątkowo sympatycznie odbieram te drzewa morwowe,

we wczesnej młodości zajadałem się morwą ciemną, granatową, czy jak jej tam,

gdy wracało się z religii. Też piszę o morwie, możesz przeczytać na str. 15

"Hrabianka Truszkowska".

Ściskam Marysiu ciepło 

Niech tak będzie w każdym domu

Bo i wyciekł z głębi. 

I to jest myśl, którą chciałam przekazać.

Wiktorze, napisz tu, na pw czy maila a chętnie popatrzę na tekst z cudzej perspektywy. Mi wszystko gra a słowa się ukorzeniła w tekście. 

Wszystkim b. dziękuję za czas i energię. bb

Ach, beto_b, tego wiersza można lekko pozazdrościć.

Ładnie go "spięłaś" słowami, do samego końca.

Pozdrawiam.