Niezapominajka

kwiat rosnący w środku raju 

to nie róża ani hiacynt

nawet nie narcyz,

to niezapominajka

błękit płatków tańczy 

w oczach niemal spełniony

kołysze za życia w obłokach

niezapomnienia o wolności

jako matce egzystencji

duszą niezapominajka 

jest niebieskim ptakiem 

Tanagrowym  Żałobnikiem

który zatrzymuje czas by 

przejrzeć go pod lupą 

i odbitki twojego życia 

w lustrach potoków jej łez

ubierają się w kolorowe ramki 

byś szczęśliwie chwile zapisał 

w sejfie  nieśmiertelności duszy

fruwa jak piórko ptasie

na wietrze zmian w niepewność 

przechadza się niby stepując 

po plejadach czarnych gwiazd 

na horyzoncie wspólnych dni

odbyć małą podróż w zaświat 

by powąchać  gdy tańczy estrami 

taniec niezapomnienia wartości 

i zobaczyć jak stuka jej niebieskie serce 

lecz requiem grane w tle  gasi płomień życia

niezapominajka umiera gdy zasypia

i rodzi się gdy się budzi ze snu 

przy requiem oczka jej zapominają 

o realiach niebieskich krain 

gdy krzyczy przez sen widać fałsz nieba... 

to nie róża ani hiacynt

nawet nie narcyz,

to niezapominajka

rośnie w raju

W ten sposób zaciekawiasz z czytelnika.

Nie nie musisz dodawać słowo kwiat.

A po co ten środek?

Czwarta i piąta strofa do wyrzucenia.

Rozcieńczają tylko wiersz.

Czarne gwiazdy?

Niepotrzebnie dwa razy tak blisko siebie jest słowo requiem.

Krytykuje twoje wiersze bo jest co krytykować czyli są ciekawe zdecydowanie przewyższają poziomem większość innych tu publikowanych wierszy.