Nauczyli nas

Nauczyli nas czytać,
Nazw wszystkich gór i potoków,
Ale nie nauczyli nas życia,
Nie nauczyli nas kochać.

Narysowali nam na tablicach
Granice świata i ludzi
I pokazali nam, jak zasypiać,
Ale nie to, jak się budzić.

Dostaliśmy piątki i szóstki
Z mówienia, jak każe nam klucz;
A teraz jedynki i dwójki
Mamy z mówienia z dusz.

Bo o tym, co najważniejsze,
Nikt mądry książek nie pisze;
Bo tam, gdzie liczy się serce
Tam podręcznikiem jest życie.

A wszystko to, co wie głowa,
Ciągnie nas tylko w dół - 
Bo mózgi mamy po dwa,
A serc tylko po pół.

          Pozdrawiam.

Jak maszyny. 

My z drugiej połowy XX w. 

My z drugiej połowy XX wieku 
rozbijający atomy 
zdobywcy księżyca 
wstydzimy się 
miękkich gestów 
czułych spojrzeń 
ciepłych uśmiechów 


Kiedy cierpimy 
wykrzywiamy lekceważąco wargi 


Kiedy przychodzi miłość 
wzruszamy pogardliwie ramionami 


Silni cyniczni 
z ironicznie zmrużonymi oczami 


Dopiero późną nocą 
przy szczelnie zasłoniętych oknach 
gryziemy z bólu ręce 
umieramy z miłości 

Małgorzata Hillar
 

Daję serducho, bo zamysł fajny i prawdziwy ale zasad interpunkcji trzeba przestrzegać, po to one są. 

Oj tak, dobrze piszesz. Choć nie ukrywam, nie jest to odkrycie świata, co nie znaczy, że nie można o tym napisać, naznaczyć. jedyne co, to troszkę forma tego wiersza nie do końca mi pasuje, zbyt grubym nożem ciachana, ale to takie moje odczucia.

Ale treść ok. Mnie szczególnie z tym zasypianiem i budzeniem(!) (takie trochę buddystyczne, albo nawet i nie trochę) oraz następny wers z mówieniem, jak każe nam klucz - w punkt:) byciem takim wg programu, bez rozwoju własnego. pozdrawiam

proste życie jest piękne, jak Twój wiersz

- zwyczajny, normalny, bez zawijasów, ale z wnętrza.

Pozdrawiam.

PS

Andrzej_Wojnowski mnie uprzedził :))

bo miałem zamiar wrzucić ten sam kawałek

- bo to prawie bliźniaczy tekst.