Odkrywam

jestem

jaka jestem

choć to  ląd wciąż nieznany

odkrywany z biegiem lat

białe plamy owszem

są

pozostaną

małe wysepki bezludne

do których przydryfuję

jak dzisiaj

 gdzie trzcina pospolita

i tatrak zwyczajny

grają z wiatrem kolejną pieśń lata

mogę przysłuchiwać się jej co dzień

co za luksus

doprawdy nawet samotność smakuje

ba

po tych wszystkich rozczarowaniach

czyż może być inaczej

ach nie

istnieje jeszcze przyjaźń

i z rzadka się ze mną zabiera

umie milczeć gdy śpiewa ptak

pięknie śpiewa

jak to tylko on

potrafi

odkrywam

że niczego więcej

mi nie trzeba

Czy to rezygnacja.? 

Ano... analiza analiza, plątanina neuronów itd. Z jednej strony piękne, z drugiej zionie chłodem nieznanej jaskini.. Fajny wiersz, taki prawdziwy, widzę lubisz grzebać w swoim wnętrzu:) 'białe plamy'..i ta pospolita i zwyczajny- tak, nieźle to ubrałaś. Pozdrawiam:)

Akceptacja „jest jak jest” i zgoda na siebie (co wcale nie jest oczywiste). Spokój niesie. Podobasię. BB

Witaj Kredensie - wiersz przemawia i to wyraźnie - dobry wiersz.

                                                                                                                        Ciepełka życzę 

Stworzyłaś niezwykły nastrój dla wiersza,który czytam z wielką przyjemnością,warto doceniać uroki życia,by poczuć ten luksus nam dany,a najbardziej wtedy,kiedy bywa najtrudniej:)

Cześć. Różnorodność w wierszu jest świetna. To, co powyżej przytoczyłam filozofią radości, bym nazwała. 

Zwyczajność, nieraz na nią narzekamy, ale to szczęście, wg mnie. 

Pozdrawiam, Stary Kredensie, Justyna. 

nie moja forma ale zatrzymuje

bystre obserwacje

ten fragment by mi wystarczył

a ten mi przypomniał:

Pozdrawiam:))

w człowieku jest miejsce i na rezygnację ponieważ cała gama uczuć towarzyszy mu do końca życia , a  czy w  tym wierszu , można i tak go odebrac , ale raczej afirmacja i zrozumienie pewnej aury w jakiej obecnie sie znajduje podmiot liryczny lecz nic przeciez nie jest constans , za życia oczywiście

pozdrawiam Kredens