W Meksyku

                             graphics CC0

„Anita”-
cynamon z dotyk w słuch

—
Na rubinowym ołtarzu
już karzeł  w czerwieni
chyli swe czoło
ku Mesa del Norte
i smętni w akordach
bladobrązowa cytra
tu dingo się kłania
przecudnym aportem
przed panem
wracając z psich wypraw

U stóp bestia dzika
pokłada się miękko
w puszystym  arrasie
unurza swój łeb
i gładzi psie runo
zmarszczoną ręką
brązowy Astek
mechacąc swój  pled

Na Głowie Olmeka
kamorra się chełpi
macki ukryła śród piasku marzeń
twarda agawa
w kolczastej cierni
jej skóra skwierczy
w słonecznym żarze

Gdy w  cieniu sombrerro
na szczudłach zmierzchu
starzec piccolo wydmie w fanfarach
w gęstej melodii
w ciężkim powietrzu
zdusi się
senna Guadalajara

W cytrusach się skryją
herbowe kwezale
lamety trenów  zawisną na kłączach
pstrym szlaczkiem  musną
owoce dojrzałe
ptasia to noc
podfrunie gorąca

I uśnie to miasto
w przelewie tequili
i  przyśnie na moment
w specjałach mezcal
gdy na dnie butelki w kokonie motylim
w rauszu się
ziści Meksyku czar
—

Piękny wiersz Tomku. Kunsztowny, bogate słownictwo. Porusza wiele wersów, najbardziej:

Przeciwieństwa, szczególne ukazane. 

Wiesz, dawno nie czytałam tak dobrego wiersza.   

Wiersz niczym obraz, tyle kolorów, szczegółów, tyle postaci, miejsc, roślin, zwierząt. Życie tętni, zamiera, tętni. Działanie i jego brak. 

Jestem pod wrażeniem Justyna. 

To jest też b. dobre. 

Jeszcze raz pozdrawiam J. 

To pewnie wina tego con gusano :) To taka odmiana meksykańskiego mezcal'a, z robalem w środku. Na dnie pływa ćma w tej wódce :)

Również, klimatycznego wieczorku życzę. A twierdzą że ja działa wytaczam przeciwko rymom i rytmom, inni wzywają Kaliope, bym zawrócił z błędnej drogi intelektualnego wiersza. Nigdy! Tylko Herbert! :)

Aleś mi napisał, he, he. 

Słyszałam o takim rodzaju alkoholu, z zielonej agawy. A w jakim celu ten robak, ćma (owad)? 

Tak wiersz odurzył, może i podziałał jak alkohol, ot, mam zagwostkę.   ;) Justyna. 

Oj, będzie się działo, Tomku. Dobranoc.   Justyna. ;)

Pisałem o sobie, Ty przeciesz nie pijesz :) Te ćmy żerują na agawie, pewno wpadła niejedna i tak już zostawili. Wiadomo Meksykanie ograniczają wysiłek do minimum. Gorący klimat, jak Hiszpanie - maniana  :)

Słodkich snów, sombrero przysłonisz wstydliwe łono? :) Żarty żartami, ale Meksyk to przede wszystkim gorące chłopaki Justynko :)

A ja nie o piciu, jeno o życiu. 

Może, rzeczywiście ta ćma wpadła? Ćmy do światła... i bach. 

Dobranoc, Tomku. 

Życie ... tańce, hulanki, swawola, ledwie karczmy nie rozwalą, cha cha, chi chi, hejże, hola!

Dobrej nocy. 

Tomek - masz wiedzę o tym i owym, a może nawet i o wszystkim i to jest Twój problem.

Encyklopedia panuje tu nad liryzmem, przekazem, przesłaniem, emocjami.

To jest tak jak z tymi telewizyjnymi reportażami....byłem, widziałem, ale nie dotykałem. A o „dotyk” tu i tam chodzi. 

Wiersz wydmuszka, wiersz pocztówka.

Jeszcze jedno - krytykuję Twoje wiersze bo jest co krytykować.

Wiekszość utworów na tym portalu nadaje się tylko na pokrycie ich milczeniem.

Nie przepadam za takimi klimatami ani za Meksykiem, ale daję serducho, bo wiersz tryska barwami, bogatym słownictwem, rymy piękne, niewymuszone, No i szacun dla Twojej wiedzy. Kłaniam się :)))

Może masz wiersz o wiktoriańskiej Anglii?

No już wiem, że nie ma we mnie za grosz emocji, a wiedza szantażuje moje wrażenia, które natychmiast powinny wykluć potworka pasożyta co żywiłby się moim bólem egzystencjonalnym, i ostatecznie wyciął sobie migdałki, by krzyczeć, wrzeszczeć, emitować światłem jak Kordian na górze Mont Blanc. 

Jeżeli natomiast chodzi o wiersze, - to ja się nigdzie nie dotykam jak coś piszę, nie wiem jak to u ciebie. Skoro preferujesz inny od mojego warsztat pisarski, to ja w to nie wnikam, to nie moja sprawa. 

Rozumiem. To po co pod nimi komentujesz? Robisz na złość swojemu milczeniu? Czy to oby nie zdwojony masochizm? Boli jak czytasz i boli jak piszesz. 

Dziękuję ślicznie MaksMaro. Najbardziej przypadły mi do gustu niewymuszone rymy, bo ewidentnie wtapiają w liryzm i emocje, których nie dostrzega poprzednio komentujący mój wiersz. On nie potrafi dostrzec ani  lirycznej  gęstości melodii, przyziemnej, barometrycznej wydobywającej się z piccolo grającego Meksykanina, ani  ciężaru powietrza w objęciach zachodzącego słońca,  które jakby przytłacza czytelnika, nie doświadcza też  senności   której powodem jest  zmęczenie opisywanego w wierszu miasta,  nie potrafi nawet zauważyć że  ogony kwezali (ptaków) to już zwisające lamety,  że noc  jakby zblanszowana lirycznie z tym ptactwem  podfruwa gorąca,  (a noce przecież nie fruwają?), że  kolce agawy  są w wierszu  substytutem cierni,  a liście porównawczo  imitują ludzką skórę,  skwierczącą jak boczek na rozgrzanej patelni,  miasto nagle  przysypia w butelce mezcal'a, zupełnie jak człowiek, albo bajkowy dżin zamknięty w lampie,  tam  w cieniu sombrero zmierzch chodzi na szczudłach,  chociaż w naszym realnym świecie to się nigdy nie zdarza? etc. etc. etc.

Więc może On choć zdoła zauważyć  te wspomniane przez Ciebie MaksMaro niewymuszone rymy, i dojrzy liryzm i wrażliwość autora wznoszącą się nad tym przysypiającym, umęczonym miastem, niemal jak balon  Gordona Benetta :)) 

Pozdrawiam MaksMaro, oczywiście wszystkie moje "tęsknoty" nie Ciebie tyczą, tylko wrażliwego pana  W.M.Gordona. Który traktuje mnie jak zimnego skurczybyka z aparatem w dłoni. LOL ;)

Hm, .... krytyka występuje jako zjawisko pozytywne, bądź negatywne,

pozytywne komentarze, wiadomo - są miłe i głaszczą nasze ego,

negatywne - jeżeli nie są złośliwe, też są potrzebne,

uważam, że wszelaka krytyka powinna być konstruktywna, broń Boże złośliwa, nacechowana zazdrością, bądź brakiem wyobraźni / to tak ogólnie/ natomiast

Twoja opowieść o Meksyku jest pięknym plastycznym obrazem, można by było usiąść i namalować to wszystko, o czym opowiadasz, wiersz stworzyłby obraz, taka odwrotność ekfrazy,

pozdrawiam :))