bez ciebie lżej

bez pocałunków twych uczę się żyć
i nie chcę pamiętać dawnych krzywd

lepiej mi bez ciebie
 

kiedyś zapomnę jak smakuje twój głos
i na nowo poukładam życia wzór
bo lepiej mi bez ciebie
 

nienawidzę cię 
i nie wiem czego chcę
ale wiem że już nie ciebie

smarujesz usta miodem
a gorzkie słowa spadają na stół
 

czy wiesz ile kosztują moje sny
obleczone bolesnym wspomnieniem
każdej nocy budzę się
lecz bez ciebie mi lepiej
 

bez ciebie lżej

Smutne bo chyba o rozstaniu, skrzywdziła chyba ciebie ? mogę się mylić nie wiem ale piękny wiersz pozdrawiam!!!

Rozumiem, że to boli, bo skąd inaczej wziąłby się ten wiersz.

Krzywda i żal mają długie korzenie, nie warto ich dodatkowo podlewać wspomnieniami. 

Pozdrawiam :)

Taki wiersz powstaje jako próba, czy może sposób na samooczyszczenie

z doznanej traumy. Większość stwierdzeń jak:

 to są kłamstwa, to jest obłuda względem samego siebie.

Ale to nie wytyk do podmiotu lirycznego,

to tak już jest.

I ona - źródło udręki - niemalże na zawsze pozostanie w pamięci.

Bo tak już jest z zawiedzioną miłością - jeśli mężczyzna rozpacza po utraconej kobiecie,

to znaczy, że ona była dla niego całym światem.

A tu 

musi być coś na rzeczy :))

Pozdrawiam

PS. Trochę bym tu poćwiczył z tekstem,

np. zaimki bym ograniczył do minimum:

bez pocałunków twych uczę się żyć
i nie chcę pamiętać dawnych krzywd

lepiej mi bez ciebie

zamieniłbym na

bez pocałunków uczę się żyć
nie chcę pamiętać dawnych krzywd

tak mi lepiej 

Dzięki za  czytanie i miły komentarz:)

Otóż to, pozdrawiam także:)

Dziękuję za praktyczne porady - też o tym myślałem:)