Na branie czwartego wymiaru

            graphicC00

w hołdzie :
/Charles Lutwidge Dodgson/oraz/Teoria Strun/

podobno jesteśmy strunami
a świat zachowuje absurdalną
logikę snu

strunami pobudzonymi z letargu miłości
jak pukiel włosów
spod kapelusza "Alicji z Krainy Czarów"

co ustawicznie drżą
uwodząc bóstwa żądzy
w dowolnym punkcie czasoprzestrzeni

spoglądając co rusz
na swój Zegarek Kieszonkowy
gonimy Białego Królika

w geometrii matematycznej
spadamy
w Głęboką Studnię

mijając po drodze
tysiące dziwnych przedmiotów
zwanych subiektywną zajawką podniety

a cząstki naszych zachwytów
są niczym
mody drgań nasyconych bozonowych nici

tańcząc na Szklanym Stole
widzimy Złoty Klucz
szukamy Drzwi do których będzie pasował

pragniemy trafić do Lirycznego Ogrodu
lecz wszystko jest zamknięte
w klauzurze trzech wymiarów

w dodatku zakorzenionych
na bezimiennych branach
których nie pojmujemy

czujemy wyraźnie za duzi
by wślizgnąć się do grzesznego rozarium
toteż szukamy eliksiru miłości z napisem: "Wypij mnie"

upuszczając celowo Rękawiczki i Wachlarz
czekamy wiecznie
na Kogoś kto je podniesie - dla Nas

może właśnie w skutek tego
nasza miłość jest cechą dualną
przedstawia różne opisy tej samej spójnej teorii

zawartej w demonstracji
podróżujących cząstek i strun
po Krainach Lewitacji

prawie zawsze lękamy się Kotów Zauroczenia
udajemy Mokre Ptaki
liczymy że Każdy z Nas - wygra

osuszając pierze jak Zuchwały Dodo
w Wyścigu Kumotrów
nie przestrzegamy miłosnych reguł biegając - w kółko

pływając w Kałużach Łez
liczymy na to
że spotkamy w końcu swoją Cudowną Mysz

lecz jest to tylko złudne
pogwałcenie
symetrii czasoprzestrzeni
---

przypis: * brany - w teorii strun, cząsteczki wyrażone jako wibrujące struny zakotwiczone są na branie,

brana jest więc czymś w rodzaju "ściany" oddzielającej różne wymiary wszechświata.  

Mamy taką siłę? 

Chyba nie. 

To możliwe? 

Tak, na wiele liczymy, ale niewiele możemy. 

Wiem, że teoria strun przewiduje, iż mamy dostęp do co najmniej 10 wymiarów, tylko nasza percepcja jest ograniczona. 

Tak hołd się należy geniuszowi.     Justyna. 

Wygra czy nie warto próbować. Życie to metoda prób i błędów.

Odpowiadam:

Nie wiem czy możliwe. Chyba tak, mnie się udało.

No właśnie niewiele. 

Owszem z 10 wymiarów.

[Proszę mój wiersz w tym temacie].

autor: Tomasz Kucina

Zwymiarować-

inne etapy podświadomej manipulacji

przekonałem się

że

kiedy myślę

o innych wymiarach czasoprzestrzeni

zawsze stoję

w siedmiomilowych butach

choć

planowałem doświadczyć zwyczajnej teleportacji

jak zwykle chętnie rozmyślam

stoję

lecz nie ruszam z miejsca

mam

ustalony wzrost w postoju

szerokie perspektywy twórcze

no i ...

głębokie ambicje

więc ciągle czekam

ustanowiony żywy poeta

ograniczony w trzech wymiarach

i mało co rozumiem

i wtedy -uwierz-

znów na nieszczęście

lekko przeczuwam czwarty wymiar

to tutaj

doświadczam czasu

i mogę

poczuć że przemijam

to nie jest wymiar humanitarny

lepiej byłoby go ominąć

lecz

w końcu ruszam dalej

w następnym wymiarze na osi

tego czasu

powstają rozgałęzienia z poprzedniego formatu

poezja

doświadcza nowych możliwości

w tym miejscu

wybierasz ścieżkę życia

na przykład zamiast poetą

mógłbym zdarzyć się kosmonautą

albo

fakultatywną cząstką elementarną

chociażby

bozonem pozbawionym masy

a zamiast odbicia w lustrze

posiadałbym

własne alter ego w postaci symetrycznego fermiona

wymiar sześć

stanowią równoległe światy

to wszystkie drogi z piątych wymiarów

dostępne

możliwe alternatywne ścieżki rozwoju

zaś siódmy wymiar

to będzie nieskończoność

niech czas

biegnie w różnych dowolnych kierunkach

tu świat powstaje z punktu

i tu się dostarcza

inicjująca majuskuła tego wiersza

w ósmym wymiarze są

wszystkie możliwe nieskończoności

to światy progresywne

i inne rodzaje poezji których

nigdy nie odkryjemy

a same słowa są jakby mianem

zupełnie obcych praw fizyki

dziewiąty wymiar to więź

pomiędzy każdą nieskończonością

i nieskrępowana możliwość

podróży między nimi

jak słowa które poławiamy znikąd

które nas gryzą i nurtują

i kompilują z szyfrem innej cywilizacji

ostatni wymiar numer dziesięć

to punkt

narodzin

wszystkich nieskończonych bytów

globalny obraz połączonych strun

lecz

obcych sobie Wszechświatów

oto jest Alfa i Omega

tu właśnie

doświadczyłeś BOGA

spoglądasz w Jego ludzkie oczy

a z ludzkich ran

rozkładasz kosmiczne żagle

dopieszcza czas

Mistyczna Błogość

i zapamiętaj

iż na początku było słowo

a to jest abstrakcyjny wiersz

podszyty

dziwnym przeczuciem.

hołd geniuszowi, zgadza się.

Wiersz filozofię fizyki ukazuje i ja to czuję. 

Powyższe wersy - abstrakcja, acz realna, tak się zdaje - bo przeczuciem podszyta - dziwnym, fakt, ale realnym. 

Dobranoc, Tomku. J. 

Tytuł - to gratka. 

No dzięks. Zgadza się. Pa, zmykam lulu. Do napisanka ;) 

Albo fizykę filozofii :) A głównemu wierszowi nadałem przemyślany tytuł. Można rozumieć wieloaspektowo.

1. Brana jako ściana w teorii strun. Więc Na branie 4tego wymiaru czyli na ścianie łączącej wszechświaty - inne wymiary. 

2. Na branie  odczasownikowo jako brać, np. czas na branie (odkrycie) 4tego wymiaru.

3. Nabranie jako zaczerpnięcie 4tego wymiaru, czyli sięgnięcie, zajrzenie w ten wymiar.

4. Nabranie jako oszukanie 4tego wymiaru, np. w celu przeskoczenia do jeszcze wyższych wymiarów.