skradziony czas

czytałem wiersz

nie pamiętam już kogo

wspomniał mi czas 
dawniejszy

złudzenie ze jest
a może to ja w nim pozostałem 
by nie być tym kim jestem
lecz tym kim byłem 
gdy była

a przecież jest
jeszcze jest

ogarniam wspomnienia
jakby to były moje włosy
kiedyś zanurzała swoje dłonie 
plotła warkocze
a ja pochylony 
całowałem jej stopy

w oddali słychać było szum wiatru 
morskie bałwany 
złocisty piasek 
i te krople 
myślałem że to deszcz
były słone
spływały delikatnie po uśmięchniętym licu
tak pięknym 
otarłem 

jedną z nich
chciałem zachować na pamiątkę jakbym
wiedział że czas zabierze mi
cząstkę istnienia

zabrał a miało być tyle chwil
teraz też są chwile

smutku samotności
rozmyślań co by było
gdyby....

na tarasie balkonu wspomnień 
zasiadam pogrążony w nieładzie myśli
spod przymkniętych oczu 
na których dawniej iskrzył uśmiech
...łza

tak to ta sama którą
schowałem do serca

chociaż to jedno co mam
bo czas zabierze kiedyś wspomnienia
lecz łzy nigdy nie zdoła

nawet wiatr 

nie zdoła osuszyć

W sumie nie jest zły jedynie końcówka powtórzenie sprawia że nie daje serducha nie zdoła nie zdoła jakos tak stopuje jako czytelnika 

Może lepiej by było

Lecz łzy nigdy nie zdoła osuszyć

nawet wiatr

może i tak, ale mi chodziło o podkreślenie

Pozdrawiam

Cześć Johny, 

Tak... łza. Justyna. 

To pierwszy Twój wiersz, który mi się podoba, kilka miejsc bym zmieniła, ale ogólnie jest OK!

pozdrawiam:)

MaksMara przeboleję to że te trudniejsze się nie podobają 

mi też niektóre wiersze niektórych się nie podobają 

nie dogodzimy wszystkim

poszukam coś w rękawie i może  znajdę coś by trafić 

ciekawi mnie czy trafię... może ten? :

pozdrawiam

Nie chodzi o to, że mi się nie podobają i wcale nie są trudne, tylko bardzo smutne, zapewne piszesz szczerze, ale nie wyczuwam w nich ani iskierki radości, optymizmu, Tobie też nie wszystko zapewne się podoba,

po prostu nie moje klimaty, już Ci kiedyś na ten temat pisałam, 

pozdrawiam :)

no... musimy zagrać w Jaka to melodia.. 

poszukam .. moze trafić z czymś z klimatów

pozdrawiam

za kilka minut wsadze tu

MaksMara

'skrawek nieba'

cóż mogę dać
niewiele bym dał
tylko to o czym śnisz
ten maleńki skrawek nieba
ten o którym marzysz
układając
główkę wieczorem po ciężkim dniu
do snu w poduszkę tuląc
zapłakaną twarz

'jesteś'

...jesteś
jak błękitnego nieba rąbek
jak zachód słońca
skrywający się w odmętach wód oceanu
jak ścieżka gwiazd srebrzysta 
płynąca z morską falą
załamana w złocistym piasku plaży

jesteś...
jak dobrze ze jesteś
 

Marcin Krzysica

"bo czas zabierze kiedyś wspomnienia
lecz łzy nigdy nie zdoła"  -- nie zdoła odnosi się do , że czas nie zdoła zabrać

"nawet wiatr 

nie zdoła osuszyć" -- a tutaj, że nie zdoła nawet wiatr osuszyć

Więc powtórka "nie zdoła" musi być.

pozdrawiam

Czas zabierze kiedyś wspomnienia- tak to prawda, jeżeli zachorujemy na sklerozę, demencję lub coś w tym rodzaju, ale nawet w takim stanie zawsze możemy sobie popłakać.

Moja ciocia w tym roku zmarła, miała 99 lat, czas nie zabrał jej pamięci,  miała doskonałą do końca. Natomiast śmierć zabiera już wszystko.

Pozdrawiam :)

Taka wersja jest optymistyczna.

I taka poezję lubię, z nadzieją, z radością, „ ku pokrzepieniu serc”

Życzę wszystkiego, co dobre i piękne :)

MaksMara to trafiłem... gramy dalej ?

'skryte uczucie'

światło gwiazd
świecy blask
stół koszyk róży
płatków kilka

lampka wina w niej
odbicie kobiety
...jest szczęśliwa

po drugiej stronie stołu 
przybranym białym obrusem
on
w zamyśleniu spogląda

w oczach iskra nadziei oświetla twarz
kobiety
delikatnie chwyta dłoń
do serca 
tuli

Dokładnie

czas (skleroza)

Pamietam... mama moja ..8 lat opiekowałem... była jak maluśkie dziecko... tylko ja jeszcze byłem.

Potem rok niecały przed smiercią bratowa po bracie poprzez sąd (bo ja byłem na rencie, i ze nie mam zdrowia by opike sprawowac) odebrała mame do siebie by opieke... ale prawda ze o kase szło jej. W 8 miesiecy wykońcZyli (pracowali i dniami wlasciwie sama pod jakimiś latami siedziała).. Sasiedzi mówili mi potem że mama mnie... że nie wiedziała kim jestem dla niej, ale jak przez okno widziała, to rozpoznawała po kapeluszu, że jest to ten człowiek który latami nią sie opiekował.