Przejażdżka bryczką

Bryzgnęło błoto spod koła,

wóz ruszył, przesunął pejzaże,

omijał podwórka i pola,

człowieczej pracy ołtarze.

Koń ciągnął, nie skarżył się wcale,

nawet gdy było pod górkę,

mięśnie wykute miał w skale,

maść karą i srebrną podkówkę.

Po lewej był młyn i piekarnia,

dla brzuchów wiejskich dobrobyt,

a dalej dworek i stajnia,

i psów myśliwskich skowyt.

Na prawo kościół – parafia

przed księdzem biła pokłony,

gdy krzyczał swoje kazania,

choć czasem spadał z ambony.

Przed nami ruiny domu,

gdzie dawniej mieszkało szczęście,

dzisiaj nie służy nikomu,

bo umarł wraz z właścicielem.

Za nami została wioska,

co tylko na starych mapach,

Panie, Panowie, to Polska! –

niemiecki market już w planach…

23.04.2018r.

Przemysław Skrzypczyński

Choć gdzieni egdzie kuleje

To ładnie przedstawił Pan dzieje 

Ładnie napisane i rymowane bynajmniej jak dla mnie,  podoba się pozdrawiam i nie żałuję że wpadłam tutaj!!!!!!!!!!

Witam serdecznie - mi też się podoba te swojskie pisanie.

                                                                                                                        Pozd.

Fajny pomysł, godny dopracowania,

jak czytałam, to zobaczyłam Barbarę Niechcic i Żyda Szymszela jadących do Toliboskiego, a później do Jastrzębic, wspólnie wspominają dawne czasy.

Na pewno popracuję nad tym jeszcze, dziękuję za miłe słowa :)

W Lidlu będzie wisiało przekreślone Twoje zdjęcie z napisem tych osób nie obsługujemy.

A poza tym O.K.

                                                                                                                                              pozdr.

A to zdjęli to stare zdjęcie, żeby powiesić kolejne? :)

A tak na poważnie, to lepiej przekształcić Państwa zdaniem ten wiersz na sylabotoniczny, czy już trzymać się tonizmu z trzema zestrojami akcentowymi, tylko poprawić tam gdzie tekst się chwieje? Bo chwieje się nie tylko ze względu na to, że wóz ma już taką naturę, ale chyba nie wszędzie są te trzy akcenty...

Zrobisz jak zechcesz, 

po kolejnym przeczytaniu myślę, że z rytmem nie jest źle, nie czuję chybotania bryczką, jak dla mnie, to poprawiłabym piąta zwrotkę, bo rym uciekł, a w pozostałych masz,

nawet mam propozycję, ale nie chcę się wychylać.

:)

Jednak napiszę, bo później zapomnę:

Gdzie dawniej szczęście mieszkało,

przed nami ruiny domu,

umarł wraz z właścicielem,

dzisiaj nie służy nikomu.

Oczywiście nic nie narzucam, to Twój wiersz.

Pozdrawiam :)

Ciężko bywa w życiu. "Ołtarze człowieczej pracy" - ładnie. 

To mnie poruszyło. Dlaczego "skowyt"? Skowyt, to wyraz bólu, czyli nie taka sielanka. 

Nikt nie dbał o dom, dlatego "ruiny". Gdzie potomkowie? Odeszli? 

Smutny wiersz, niby o szczęściu minionym, ale zaniedbanym. Szkoda. 

Zapytam, dlaczego dopuszczono do takiego zaniedbania? 

Pozdrawiam. Mam mieszane uczucia co do treści wiersza. Bez urazy. Justyna. 

 W kwestii formy ja Ci nic nie doradzę bo się na tym nie znam. Treść mi się podoba i podana jest na czystym talerzu i tyle mogę powiedzieć.

Z muzyką jest tak , że jedni grają z nut, a drudzy ze słuchu. Jeżeli tak samo jest z pisaniem to należę do tych drugich.

Nie znam żadnych zasad,  jak mam czas to siadam i piszę. Czasami coś wrzucę do sieci .

                                                                                                                                                                     pozdrawiam