(Wy)buchy

Wypełniam płuca dymem, powoli
Tęskniąc za czymś, co nie wydarzyło się nigdy
A boli
Mogłabym tworzyć, lecz chyba już nie chcę
Oddycham świeżym, zatrutym powietrzem
Kilka zduszonych świateł, może siedem
Kreśli granicę między mną
A niebem
Wydech- zostaję sama, wokół krzyk
Zmurszałych murów, tych, co nie poznali, czym jest wstyd
Czekam na wybuch, przebłysk, kometę
Ze smutną ironią rzucając petem
Znów ogień, przedłużam chwilę, czuję smak
Przebrzmiałych rozmów, mar nocnych widzianych nie w snach
Wypełniam myśli dymem, pospiesznie
Patrząc na zegar- druga czterdzieści -wcześnie
Może dziś zasnę, może obudzę się, by znów
Szukać kolejnych, beznamiętnych słów



 

to jest świetne 

a dalej, to już palę razem z Tobą.

Pozdrawiam

Cześć, Nyctophile. Eh, to wyrzucanie, i dalej następne palenie. Wybuchu brak, komety - rzadkość, ale za to przebłyski czasami:

Fajnie ujęłaś, no ... wszystko. Pozdrawiam. J. 

Dzięki za konstruktywną krytykę, nad przebłyskami wciąż pracuję, może z czasem się  uda ;) 

Pozdrawiam :) 

Nyctophile ;)) J. 

czasem ciezar dnia przytlacza

czas ucieka dom i praca

kiedy barki masz przy glebie

w pluca dymek i jest lepiej

troche sie rozjasni swiat

i nabierze innych barw

i  kaciki ust twych ruszy

taki maly jeden buszek

Podoba sie