Przepraszam...

Słowiku, wiele podziwu dzięki tobie skosztował ten świat.

Malarze ze sztalugami na rozłożystych łąkach, unoszeni dźwiękiem słodkiego śpiewu,

mistrzowie muzyki, których byłeś nauczycielem.

Tragarze, sklepikarki i opryszek.

Pies z kulawą nogą, przydrożny strach na wróble, a nawet lis złodziej.

Jesteś pierwszym rozmówcą nadchodzącego dnia.

Iskierką radości, która nigdy nie gaśnie.

Nadzieją na piękno, co wiecznie będzie trwać?

Cóż zrobić.

Jak chleb powszedni na sklepowej ladzie tak i ty.

Co miesiąc sprzedany za garść brzęczących srebrników.

Przywykłem do warkotu silników, do milionów dźwięków zupełnie bez znaczenia.

I tylko jedno przychodzi mi na myśl pytanie.

Kiedy?

Trudno ten wiersz skomentować, bo pointa jakoś mi nie przystaje do reszty: co kiedy? Kiedy Peel przywykł do dźwięków bez znaczenia?

Tytuł też jest jakiś taki nieadekwatny w moim odczuciu.

Natomiast sam tekst o słowiku - fajny.

Ale co właściwie z niego wynika?