Baśń o powrocie

Nieokreślony czas, a miejsce dopowiedzcie sobie sami. Tam też śnieg. Dużo, dużo śniegu, ale już mocno ubitego, po którym sanie mogą toczyć się bez przeszkód. W środku sań dziewczynka, dziewczyna właściwie. Ma na sobie niemodną już, wypłowiałą nieco suknię. Balową. Jest okutana płaszczem, będącym praktycznie jedną wielką łatą.

Potem pałac. Większy, niż się spodziewała; większy niż ten, o którym marzyła.

Wchodzi. Wewnątrz przede wszystkim światło. Roztańczone, tworzące miliardy cieni i igrające z okiem patrzącego. Dziewczyna sunie śmiało za nim, trącając w przelocie długi korowód par i uchylając się przed ostrzem oskarżycielskich spojrzeń. Tylko po lekkim drżeniu rąk widać, jak bardzo jest zdenerwowana. Podłoga jęczy. Kandelabry płoną. Sufit drży.

Dziewczyna wymija służącego i tak samo pomija milczeniem jego kwaśną uwagę na temat błota, które rzekomo wszędzie zostawia. Zjawia się w sali. Wchodzi zakapturzona, ale tu już musi odsłonić twarz, by nie uwłaczać Jego Królewskiej Mości. Jad spojrzeń staje się bardziej znośny, aż znika. Staje się czarem i obezwładnieniem. „Niemożliwe” - syczą niektóre usta. „Te włosy, ten wzrok!” - krzyczy jeszcze więcej oczu. I wreszcie pojawia się O n. Chciała pozostać wyprostowana, ale doświadczenie każe jej paść na twarz.

„ Maria?” - pyta ją.

„Tycjan?” - odpowiada z podłogi. On pochyla się nad nią i pomaga wstać. Padających sobie w ramiona rozdziela ponura postać kobiety. To Królowa-matka.

Rozpoczyna się sąd.

By nie przerywać zabawy, królowa wiedzie swego syna i dziwną nieznajomą do własnej komnaty.

„Tycjanie, przynieś mi moją szkatułkę!” - Echo nadaje temu okrzykowi mocy. Dziewczyna czeka. Królowa-matka siada i wbija w nią nieodgadniony wzrok. Sufit nie śmie zadrżeć, podłoga jęknąć, a kandelabry zgasnąć. Dziewczyna nadal czeka. Królowa-matka patrzy. Piasek w klepsydrze przesypuje się wolno i bez znaczenia.

Jeden płytki oddech, pięć głębszych i On jest z powrotem. Prowadzi ze sobą mężczyznę, który jest Królem-Ojcem. W dłoniach dzierży szkatułkę. Podaje Królowej-matce. Ta ze środka wyciąga złoty kosmyk. Nieznajoma łapie swój, identyczny. To jednak wciąż za mało, by orzec pokrewieństwo. Dziewczyna domyśla się tego, więc wciąż czeka. Królowa-matka, Król-Ojciec i On natomiast wiedzą o tym doskonale. Decyzja przyjęcia do pałacu nie może być pochopna. Tutaj wygląd to za mało, by świadczyć o pochodzeniu.

Pada więc szereg pytań:

„ Jaka była ulubiona zabawa Tycjana w dzieciństwie?”

„ A co najbardziej lubiła nucić królewna Marysia?”

„W jaki pałacowy zakamarek lubiła najbardziej?” Przybyła odpowiada na wszystkie bezbłędnie.

„Witaj z powrotem w domu, córko” - szepcze wzruszony ale i dumny zarazem ojciec. Matka-Królowa podchodzi, by ją uścisnąć; On przyklęka.

Podłoga wzdycha. Sufit drży. A kandelabry płoną.

Świetny tekst, przeczytałam z przyjemnością.

Lubię baśnie, kiedyś sama je pisałam,

teraz jak się wkręciłam w wiersze, to już chyba nie umiem...

Szczerze zazdroszczę Ci uniwersalizmu pióra i talentu :)

Wiem, że to zabrzmi okropnie, ale będąc w Twoim wieku pisałam farmazony,

a Ty jesteś wszechstronną artystką z wypracowanym warsztatem. Naprawdę.

Bardzo mi się spodobało, nie ma tu nawet błędów interpunkcyjnych, czy literówek

i jedyne, czego się mogę czepnąć, to cudzysłowy - przy wypowiedziach zastąpiłabym je myślnikami.

Serdeczności :)))))

Jejku Deonix, zastopuj z pochwałami bo stanę się hiperegoistką :)

Strasznie miło Cię tu widzieć, zwłaszcza że proza to tutaj bardzo mało popularny dział. Prawdę mówiąc, zastanawiałam się czy powinnam była to tu wstawiać, bo baśń jest częścią większej całości i obawiałam się że może być niezrozumiała. Ty te obawy rozwiałaś, za co jestem wdzięczna :)

A, i te cudzysłowia faktycznie źle się czyta. Poprawię. Dzięki.

Wesołych, cieplutkich świąt!

Myślę, że Tobie akurat hiperegoizm nie grozi :)

Bardzo dziękuję za życzenia i oczywiście odwzajemniam - wszystkiego, co najlepsze :)