Rozstanie

Zakwitły pąki róż wśród jeziornej trzciny,

konwalie kładł świt do snu.

Tak bardzo brak mi ciebie, miły,

lecz wiem, że się nie spotkamy już.

Jesiony zrzuciły liście na wiosnę, 

nuciły dębom pieśń o myślach stu

żadnej myśli, która może przywieść ciebie do mnie

na odważne słowa dawno brakło tchu.

Zgubiłam pióra fruwając nad pustynią

Dedal kazał rzucić mi się w toń

Zapomnij mała - szeptał do mnie cicho

Znał ludzką pychę, śmierć i chłód

Gdy topisz mnie nie ginę,

Nauczyłam się wstrzymywać oddech tak długo by

Wytrzymać więcej niż tę jedną chwilę

Gdy stoisz obok

Bez słów

Znów wymawiasz moje imię

W milczeniu

Bez słów

Z trudem przełykasz powietrze

Jakby ono w tej chwili było ważniejsze..

Cześć Enigmatyczna. Fajnie się czyta, tylko trochę błędów, np. kład - chyba powinno być "kładł"?, "przywieść" - chyba powinno być "przywieźć" ?  Pozdrawiam Justyna    :)

Ujmujące, czułe obrazowanie.

Jednakże, podpinam się pod komentarz Justyny

(oprócz tego powinno być "tę jedną chwilę" w trzecim wersie ostatniej zwrotki)

i mam zastrzeżenia odnośnie brzmienia wiersza:

tu zrobiłabym inwersję "lecz wiem, że się nie spotkamy już";

zamiast "zabrakło" napisałabym "brakło";

może zamiast "szeptał pogodnie" - "szeptał do mnie cicho" - aż się prosi tutaj o rym :)

I to tyle póki co ode mnie :)

Lubię takie klimaty :)

Pozdrawiam :)

Zmieniłam:) trafne uwagi, dzięki! 

,,przywieść" zostaje, bo chodziło o coś w sensie doprowadzenia, a nie dowiezienia, istnieje też taka forma:)

Witam   jest klima a reszta  mówi się trudno - wszystko idzie naprawić jak widzę.

                                                                                                                                                                  Pozd.