Las

Nie ma takiego miejsca, wysokie liściaste drzewa zmieszane brzozami, zielona trawa z kępkami jak dywan, a na niej połacie zawilców i fiołków, całe białe do końca, dalej już inny las. Ulubione miejsce na wszelkie zabawy, dla chłopców do bawienia się w wojnę wśród połamanych drzew. Na szczęście nie byłam w niewoli, wydawałam się zbyt delikatna, ale strofowałam się z nimi. Nie przeszkadzałyśmy im. Uwielbiałam tu z Anią przebywać, mogłyśmy sobie wiele opowiadać i pobiegać zrywając kilka kwiatów. Najpiękniejszy był pierwszy moment wchodząc do niego..
 

Nie wiem czy ten utwór brać na serio, jaki był zamysł autorki, jeśli można zapytać ? :)

luz.

spok

valerio, świat podzielony na strefy - spokoju i wojen. Podoba mi się, b. logiczny. Mimo podziału, każdy zna swoje miejsce i zna pojęcie tolerancji, tylko tak się zastanawiam, czy można tolerować, nie przeszkadzać, gdy:

"

Połamane drzewa, zrywane polne kwiaty, które zaraz po zerwaniu, umierają. 

Pogrubiłam zdanie, którego nie rozumiem. Jakby tekst nie był skończony.   Pozdrawiam Justyna

wchodząc do niego. 

Już rozumiem, jednak wyjaśnienie (przynajmniej mi) pozwoliło na zrozumie, acz nadal sądzę, że utwór niedokończony, może jakoś wkleić do niego Twoje wyjaśnienie. Dziękuję i pozdrawiam Justyna.   :))

Taką mam piosenkę na okoliczność lasu

ok. dziękuję. to tak w skrócie, piszę fragmentami.

To fajnie valerio. Będę czekać na nast. fragmenty.   Pozdrawiam Justyna.

dziękuję, będę wklejać

Fajnie. :)) Justyna