[temat usunięty]

[temat usunięty]

Witaj -  a gdzie wiersz - chyba pomyliłeś działy.

                                                                                            pozd.

Ja nie widzę :(

 A  w jakim języku jeżeli można spytać.

                                                                                          Pozd.

Co ty wygadujesz - czy ty się nudzisz a jeżeli tak to idź na spacer a nie kombinuj jak koń pod  górę.

Nic tu nie osiągniesz -  chyba że szukasz prowokacji tylko po co pytam.

Nie widzę tu żadnego związku z poezją  a na czym ona polega to chyba wiesz - a zresztą nie ma sensu dyskutować 

fakt tylko z tego taki za na chwilę zaistniałeś tylko tyle.

                                                                                                                               Pozd.

Zaskoczyłam przed czytaniem komentów, bo najpierw odtworzyłam nagranie. Równoległe światy. 

On tam wogóle gra? Po 2 min ciszy wyłączyłem ale też o ciszy kiedyś napisałem o ciszy której ludzie nie doceniają w tej pogoni za niczym.

Pozdr.

Witam ponownie -  Zdawałem sobie sprawę, że powyższy wiersz wzbudzi kontrowersje,  tak napisałeś  -  i ty się temu dziwisz

powtórzę jeszcze raz gdzie jest wiersz - jeżeli go zacytujesz poddam się.

                                                                                                                                                      Pozd.

Tes,

w całokształcie tego „utworu” - prowokujesz czy kolokwialnie „robisz sobie jaja”?

W sumie się pogubiłam co chcesz osiągnąć. 

bb

Witam  Kocie - wszystko się zgadza  - nie wyczerpuje zasad - ale pokażcie gdzie tu jest wiersz bo tylko o to mi chodzi.

Czyli ja sobie zrobię zdjęcie jak liże lizaka i patrze w niebo  i wmówię wam że to wiersz - chciałbym zobaczyć  tego reakcje.

Dobra  - kończę już - bo szkoda słów - 

                                                                                                     Pozd.

Może odwołać się tu należy do Stachury;

O czym pisać? O wszystkim. O poezji zatem. Bo wszystko jest poezją, każdy jest poetą. Do sformułowania tej prawdy powoli doprowadziło mnie widziane, słyszane, przebyte, przeczute, przewrażliwione, przeklęte i błogosławione, z rzadka tu i tam przeczytane. Wszystko jest poezją, każdy jest poetą.

Wszystko jest poezją, a najmniej poezją jest napisany wiersz; każdy jest poetą, a najmniej poetą jest poeta piszący wiersze: czy to jest też prawda? Jeszcze nie wiadomo. Wiele znaków na ziemi i niebie wskazuje na to, że tak istotnie jest. Zwłaszcza na ziemi. Zwłaszcza na książkach. Na książkach zwłaszcza "poetyckich". Wszystko jest poezją: to że idziesz do księgarni, kupujesz tomik wierszy, wychodzisz, przy straganie kupujesz pół kilo czereśni albo pół kilo śliwek,  zależy jaka pora roku, wszystko to jest oczywiście poezja, a najmniej poezją są czytane wiersze. Bo czytasz i co czytasz? Czytasz, że nie ma ci nic do powiedzenia pan Fulano czy pan Mengano, czy pan Zutano, jak mówią w Ameryce Łacińskiej, czyli panowie: Iksiński, Ipsyloński, Zaniewski. Przewracasz kartki i tyle

Dla mnie to po prostu taki performance. Bo tak myślę, że możnaby ten 'utwór' zapisać w postaci wiersza i może nawet całkiem fajnie, ale to by już nie było odpowiednikiem. Myślę, że nie ma co się denerwować, performance lubi zaskoczyć wywołując skrajne reakcje, w tym nie widzę specjalnego powodu, by rzucać kamieniami. Czy to poezja i czy ten utwór muz. to sztuka to bym polemizowała, ale bardzo podoba mi się przytoczenie Stachury przez Marlett, trudno nie przyznać temu racji. 

Przypomniał mi się MDM, gdzie Mann zaprezentował otrzymaną od kogoś książeczkę ala western, w środku wyłącznie zawartość: 'patataj, patataj'... i tak przez wiele stron. Pzdr

To coś jak z malarstwem, podobnie  z poezją czy muzyką. Najpierw trzymamy się zasad, potem gdy już je oswoimy, zaczynamy je zmieniać, w końcu je odrzucamy i tworzymy nowe i tak bez końca, aż zostaje czarna kropka na białym papierze - wszystko i nic.

Pozdr

Kocie

Można jeszcze wiatr złapać do słoika :)))

Witajcie - nie obraźcie się ale czy wy się słyszycie przecież może jest to sztuką ale na Boga nie nazywajcie tego wierszem.

Przecież mi cały czas tylko o to chodzi że to nie jest wiersz - .nie wmawiajcie innym głupot bo tylko tak to można nazwać.

                                                                                                                                        Pozd.

My się naprawdę nie rozumiemy  miły Kocie ja to wszystko rozumiem  tylko nie tego że nie masz  odwagi powiedzieć że to nie jest wiersz - czy to takie trudne -  a tak stawiasz tego młodego chłopaka w pułapce bo on myśli że to jest wiersz..

                                                                                                                                                                                                     Pozd.

Fajny wiersz. Kiedyś podobnie poruszył mnie wiersz Ryszarda Krynickiego "Biała plama", w którym złożył cześć Brunonowi Jasieńskiemu, autorowi wiersza "Nic". Stworzyłem wówczas utwór "Pustać" wpisujący się w tę tradycję i upamiętniający obu autorów.

Dobrze poddaje się ale nie jako przegrany tego sporu - a wam poradzę przeczytać definicje co to jest wiersz.

Miłej lektury życzę i pozdrawiam.

.

Naprawdę fajny wiersz. Z jednej strony jest w nim zabieg prowokacji, z drugiej eksploracji. Bo jeśli wiersz posiada jakąś postać czyli formę albo pole tekstowe zapełniane treścią przez autora, to i przeciwnie - może również mieć pustać, brak formy, pole tekstowe nie zapełniane przez autora, a jednak również wywołujące emocje, dyskusje. Ba, dające możliwość potencjalnemu odbiorcy zapełnienia innego pola tym, co mu "w duszy gra".

Zacytuję przy tym komentarz do wierszy Leopolda Staffa (chyba autorstwa Witolda Doroszewskiego), które zawierają: „bezmiar, głębinę, pustacie wnętrzności Ziemi a. gór; przegrodę; czas, pierwotny Chaos, wyroki boskie; śmierć, krainę zmarłych, piekło, szatana; człowieka". Nawet jeśli sam Staff nie używa takich słów.

Sto lat temu (i dawniej) potrzeba było słów w odpowiedniej formie. Dziś mamy nadmiar wszystkiego, oprócz możliwości wytchnienia na głębokie wejrzenie w siebie.

Jak napisał mi jeden czytelnik w wierszu bez formy można właśnie dostrzec to co jest w nas samych, kiedy spotykamy się z ciszą, pustką.