Dawno zapomniana miłość.

Zamykam zmęczone światłem codzienności

utrudzone oczy

i wchodzę w Ciebie,

głęboko po raz kolejny

chłodna, mroczna, niezgłębiona nocy.

Nieustające, niemilknące odgłosy

Rozdzierające mroki okrzyki

nigdy niesypiającej sowy.

Wzrok jej zwrócony na Ciebie drżącą w niepewności

tego co już nadchodzi.

Zwilżone Twoje usta poszukują spragnione zródła

co uschło przed laty,

W duszy, której nocy mrok odebrał radosny śpiew

niewidocznych ptaków.

I tylko jasny nieustający blask Jego oczu,

rozpala na nowo Twoje obumarłe wnętrze.

Rozjaśniając żywym ogniem sekretne, otoczone tłumem ludzi miejsce Twojej samotności .

Powracają do życia dawno umarłe pragnienia tej nieśmiertelności

Oczy oczekujące pieszczoczty szeroko otwarte

A na ustach poczuć na nowo możesz delikatny, cierpki i słodki,

upajający smak dawno zapomnianej miłości.

Ivan Czerniejew

Jeśli to Twój wiersz, niepotrzebnie dałeś cudzysłów.

Poza tym. chciałabym zaproponować pomniejszenie czcionki.

Jeszcze ten powtórzony tytuł nie wiadomo po co.

dziekuje za komentarz :) tylko głupcy nie podążają ścieżkami tych co zdobywają szczyty, przyjęte, poprawione Zyczę miłego wieczoru