kazanie

Szare mury zapomnianymi wspomnieniami
koloruję, trzymam mocno krzyż w dłoni
i klęczę a klęczę tak długo w ciszy,
że słyszę twój oddech na plecach
a wcale nie jesteś gdzieś blisko.

Klęczę kolejne minuty, zaciskam powieki
coraz ciemniej, ciszej jeszcze.
Czuję serce w piersi co rwie się do ołtarzy,
na Boga jak tak można z człowieka
zrobić zwierzę, dzikie i wstrętne.

Och Panie
jak mogłeś pozwolić
tak upaść na kolana i klęczeć,
jeśli to nie zmienia wcale życia
jeśli to nie zmienia bicia serca
na lepsze...

ołtarzy

Bardzo ładnie @Zuzanna Sieczkowska, z wyczuciem i wrażliwie.

Ja sam ciszy też zaczerpnąć lubię

język spocznie zwariowany mówię

wspomnieniami wiecznie żywy

choć wrzucony w czasu tryby
klęcząc tam nie na niby
dla najbliższych wielkie dary

a mnie samemu objaśnij dzień szary

jeśli moja bestia znów się zbudzi

mów jej, że ją kochasz, to ją znudzi

Pozdrawiam!

P.S. zdaje się, że u mnie wrażliwości nieco mniej, mniej wyczucia, więcej bycia wielkim łaknienia poczucia 

 A kto jest tym panem? I dlaczego nie jest gdzieś blisko?

Brakuje zakończenia

masło maślane. duzo nie potrzebnych "że" "i" "a" itp.

Tutaj jest gotowy tekst tylko trzeba wywalić słowa pan, bóg odwrotnie napisać wers z bliskością zrezygnować z klęczenia bo nie na tym polega wiara.Trzeba przerobić i będzie  ok.

Klęczenie na kolanach zmienia tylko pozycję z pionowej na zwierzęcą - tu masz rację.

Natomiast życia, ani tego co ludzie mają w sercach nie zmieni. Uwierz. 

Odniosłam się tylko do myśli, jakie poruszasz. Wiersza nie oceniam. Szczerze: nie podoba mi się, ale to tylko moje zdanie.

Życzę powodzenia w dalszych zmaganiach z piórem :)