w jedności

trzy pokolenia spotykają się nocą

płyną w poświacie opowieści

bliżej i dalej bez przewodniej dokąd

każdy chce ważność przeżytych podkreślić

dziecko zaledwie młodzian mężczyzna

pragną z pamięci zasobów korzystać

dziecko ubrało się w beztroskę

były kolonie zimowiska

wraz z ojcem posklejany okręt

wypieki przy pisanych listach

świat był rozumem nie do ogarnięcia

do poznawania zapraszał i piękniał

młodzian zdobywał wiedzę był hardy

mnożył westchnienia doświadczenie

sprawiał że każdy następny był ważnym

wygrywające typował najcelniej

wąs się posypał urosła broda

zdołał okruchy życia poznać

nie wiedzieć czemu czas przyspieszył

zmieniał obrazy w kalejdoskopie

chłopiec-mężczyzna klepsydrze przeczy

refleksje spod przymkniętych powiek

spory prowadzą o wartościach

gasną dysputy w zmaganiach poświat

Ojciec, syn, wnuk. Jeżeli chodzi o takie spotkanie i rozmowy przy kominku, to jestem za. Ładny, prorodzinny wiersz. :)))

Witaj. też na początku myślałam, że to 3osoby, ale to jest moim zdaniem nocna refleksja nad swoim życiem, w łóżku, samemu ze sobą i tymi 3światami. Bo dla umysłu są to trzy różne światy, do których - racja - warto zajrzeć, by zespolić w jedno:) podoba mi się zamysł wiersza. pozdrawiam

Powiem jak kiedyś w pewnym programie telewizyjnym: jest tak jak się Państwu wydaje. :) Jesteś kolejną osobą, która utwierdza mnie w postanowieniu pisania nie wprost. Takie metaforyczne i niedomówione pisanie obfituje w bogactwo ścieżek interpretacyjnych. Fascynuje mnie podążanie przez czytelników w kierunkach, które dostrzegam, jako możliwe, dopiero po przeczytaniu komentarza. Dziękuję za poczytanie. :)

Tak, masz rację, że taki był odautorski zamysł wiersza. Często te trzy światy odbieramy jako opowieści nie o nas samych, a jako koleje losu i doświadczenia innych ludzi. Ładnie zinterpretowałeś wiersz i okrasiłeś go własnymi przemyśleniami. :)