Letni wietrzyk.

Letni wietrzyk niechcący
poderwał sójki piórko
kołysząc się w słońca promieniach
chabrowe blaski roztaczało w koło
a on już w trawy popędził
by się tarzać z pająkami w pajęczynie
kwiatom płatki rozchylać zaczął
by po chwili motylom
skrzydła z porannej rosy osuszać
w sadzawce spragnionym rybom
wodę pomarszczył
a pod starą wierzbą
na chwilę się zatrzymał
by delikatnym muśnięciem
zwilżyć czerwone wargi
młodej dziewczyny
i nagle zniknął.
może przez okno otwarte
kiedyś do was wpadnie
na małą czarną
z odrobiną brązowego cukru.

Witam serdecznie nową twarz na tym portalu.

Mi się spodobała delikatność tego wiersza czytając poczułem ten wietrzyk a to już jest sztuką

tak napisać by czytelnik poczuł wiersz - jak na pierwszy to moim zdaniem bardzo dobrze ci wyszło.

Trzymam kciuki za następne tak udane.

Ale nie obrośnij  w piórka po tym co napisałem poczekaj na innych - bo każdy może inaczej widzieć.

                                                                                                                                                                                                    Super dnia ci życzę

Dziękuję.

W sumie miał być to zupełnie inny wiersz,

Ale  mroźny wiatr huczący za oknem

pokrzyżował mi zupełnie plany

tak jakby jemu też było już tęskno

za tymi ciepłymi podmuchami

gdy tak wiele dzieje się w przyrodzie.

U mnie słońce powoli układa się do snu

Dlatego Życzę miłego wieczoru.

Witaj, jest tu wyczuwalna tkliwość, która nawet mi się podoba. Ale warsztatowo jeszcze przydałoby się powygładzać ten wiersz, może nadać więcej melodii, ale nie muszą to być rymy. I tak jak przedmówcy, tak i mi trochę udało się 'widzieć' ten wiatr. Pozdrawiam

spróbuję, może się uda,

dziękuję za zwrócenie uwagi na mój nieśmiały tekst.