DNAR

Smutne. ...  Ale ładne. Twoje wiersze zawsze są dopracowane, dopieszczone. Na pierwszy rzut oka miałam nie dać Ci serduszka, bo jak o swoje nie chcesz walczyć, no i smutno mi się zrobiło, ale po drugim podejściu, zmieniłam zdanie. Pozdrawiam :))))

Za serduszko i za serce dziękuję! Miłego dnia! 

Podoba mi się Bach w rytmie reggae 

I śmierć nie straszna tak gdy słońce na niebie

Odejść na swoich warunkach 

Wyższa półka; )

Dziękuję Marcin. U mnie w głośnikach ostatnio tylko jazz i klasyka. Dobrze mi się wtedy pisze. 

Słusznie zauważyłeś - o to odejście na własnych warunkach się rozchodzi i o to, by bliscy mogli w razie wu iść dalej, bo taki sztucznie utrzymywany przy życiu człowiek ni żyje, ni nie żyje, a bliscy wciąż cierpią. 

Cześć, Czarku. Cały wiersz poruszający, niby śmieszny, ale nie jest śmieszny. To, co zacytowałam powyżej,  wzrusza mnie,bardzo wzrusza. 

Wers, w którym wspomniane sa bzy, to już (moim zdaniem), agonia, lekkie tracenie poczucia bycia tu i teraz. 

Ciekawy wiersz. Justyna. 

Piękny wiersz,

niezwykły.

Podoba mi się bardzo,

choć mam inne spojrzenie na świat od Peela.

Początkowo tytuł odczytałam w trochę innym kontekście,

wybrzmiał mi wtedy mocno sprzeciw Peela wobec medykalizacji śmierci i tworzenia alternatywnej,

antropogenicznej rzeczywistości.

Pozdrawiam gorąco.

Wiersz ironizuje sytuację odejścia, tego co nieuniknione, bez mazgajstwa.

Najważniejsze by nie cierpieć i innym nie zadawać zbyt wiele bólu.

PozdrawiaM.

Zamieniłabym  jedne bzy na łzy.  Łzy nie są takie złe, bywają łzy wzruszenia,  szczęścia, rozpaczy,  łzy ze złości też już widziałam.

Zatem nie raziłyby a pozwoliłyby uniknąć nieuzasadnionego, moim zdaniem,  powtórzenia.

Poza tym lekko napisane o poważnej, jak by nie było sytuacji, dla mnie zbyt lekko.  Przyznam, że ja nie potrafiłabym tak lekceważąco o sprawach jak by nie było ostatecznych.

Nie znaczy to, że wiersz mi się nie podoba, owszem tak.

Zostawiam serducho.

Pozdrawiam.

Cześć Justyna! Bardzo dziękuję za przemiłe słowa! Masz rację co do tej agonii. Takie rozpuszczanie się ducha w zapachu, powietrzu. Gorące pozdrowienia! 

Bardzo dziękuję Deo! Dokładnie o to mi chodziło - żyj i pozwól umrzeć kiedy czas się wypełni. Miłego popołudnia! 

Dokładnie. Raz, a dobrze.

Kłaniam się uprzejmie :) 

Bardzo dziękuję! 

Łzy mogły by pasować, ale pl bardzo kocha bzy (stąd powtórzenia), odchodzi w noc i ich zapach. Lekko i cicho.

Pozdrowienia!  

Rozumiem :)))

Mój Miś bardzo się złości na wiersze w takim stylu.

Jedyne co mogę zarzucić to zbędny przecinek przed pierwszym "i" w ostaniej zwrotce :)))))))))))))))))))

A z Bacha koniecznie Toccata i fuga D-mol. Utwór, który potrafi opowiedzieć wszystko, całe życie każdego z nas. Pozdrawiam. 

Czarku ja kiedyś napisałam ot taki wiersz:

fale cicho acz ostro mruczą:

duchu bezduszny twoja inteligencja

zaprzęgła energię w rydwan koła  lat

stwarzając giganty i karły  a

czerń piekielna i tak zamieni się

w szlachetny byt     

                                                                                   Pozdrawiam, J. 

Dlaczego Misia złoszczą takie wiersze? 

Ten przecinek chyba zostawię jednak, bo jakoś mi się tam tak myśl dzieli. Co zaś tyczy Toccaty i Fugi D-mol to masz absolutną rację. Pisząc ten kawałek słuchałem akurat pasji wg św. Jana ;] 

Wiersz jest oczywiście Twój, a zasady interpunkcji - nas wszystkich. Ale ja się nie zapieram, że ma być na moje. Pozdrawiam z celtycką nutką w uszach :)

Wieczne wirowanie i przemiana materii. Z czerni w byt, z bytu w czerń, a ja na łąkę wielką, zieloną ;) 

Czarku, tak - łąki zielone mi się marzą. A w trawach kwiaty. Sielanka.