Metamorfoza

gotowy poświęcić dziecko

wytnie uszy przeszczepi język 

żegnaj pokrako

witaj poezjo

Makabra :))

Ciężkie :)

Ale prawdziwe 

powiedział cyborg
jestem człowiekiem
ale...

pozdr. ;)

Wyobrażam sobie, że dzieckiem dla poety jest jego utwór :)

Wytnij jeden wers, dodaj inny na życzenie czytelnika i powstanie dzieło niezgodne z myślami autora :))

ale inni będą usatysfakcjonowani :))

PozdrawiaM.

Nie traktowałabym tego - jak niektórzy Przedmówcy - lekko. I tym samym głupio...

Nie wydaje mi się ze ktoś potraktował to lekko

Ja to odbieram jako opowieść o przeistaczaniu się - witaj poezjo - żeby gdzieś wejść musimy się pozbyć zbędnych narządów, które tylko by nam przeszkadzały. Musimy patrzeć i słyszeć inaczej, musimy odrzucić choćby dziecięca czy młodzieńczą naiwność, aby zrobić miejsce dla nowych fraz i nowych innych doznań otaczającego świata. Pozdro

chyba, że od razu odpowiednio i dokładnie zalejesz "formę", obędzie się bez okaleczeń

Pozdrawiam.

Dobre, aczkolwiek drastyczne na pierwszy rzut oka. Na drugi i trzeci też, choć troszkę mniej;)

Dziękuję za wszystkie oczy ;)

Marcinie,

podumałem trochę nad tą miniaturą.

Podoba się, każe się zatrzymać.

I chociaż to nie moje dziecko :)

to wyżej zacytowany wers - na własny użytek - odpokraczam :)))

wytnie uszy przeszczepi język

- bez szybko,

w poezji nie ma nic na szybko.

No i tytuł dałbym Metamorfoza.

Proszę, nie miej mi za złe ingerowanie w gotowca,

ale tak już mam.

Pozdrawiam

PS. Chyba, że to nie o dojrzewającej poezji, a to wtedy co innego.

Pewnie że nie mam. Zmieniłem i dziękuję za rady :)

Dziecku kiepsko wyciął uszy,

język przyszył jako tako,

teraz się sukcesem puszy

żegnaj poezjo,

witaj pokrako ;)))

Zawsze wszystko na chybcika

 i pokraka zeń wynika

przez to nigdy się nie puszy

lecz po sobie kładzie uszy