Kamikaze

kiedyś słowa były rzadkie 
tężały z każdym powrotem
 

teraz można je kroić 
lecz trudno przenosić jak kieliszek wina

z ust do ust
 

te co spadają 
tłuką  się  jak kryształ
lubię chodzić boso
ale dlaczego troszczysz się dopiero
kiedy zostawiam ślady krwi

Twój wiersz układa mi się w historię ... Ich dwoje,  początek zwyczajny coraz więcej  dopowiedzeń nie do przekazania z ust do ust. Niezwyczajne słowa bledną, bywa że niezauważone spadają i ranią.

Zwykła historia ale ładnie przekazana.

Lubię :)

Tak to jest się między ludźmi...

Myślę że trudno w obecnych czasach pisać o zwykłych, uniwersalnych sprawach, tak by nie przynudzać. Może się udało, może nie. Pewnie jak w życiu, zdania będą podzielone. Bardzo dziękuję za komentarz. Lubię małe historie ubierać w wiersz. 

Uśmiechy ;)))  

I tak trzymaj :)

Najgorsze dopiero przed Tobą. Ślady będziesz zostawiać, a reakcji zero. Wtedy pora na zakończenie historii. Czy warto tak długo czekać? Smutny wiersz, ale mówi o prawdzie. :))

Smutne. Słowa nie trafiają tam, gdzie miały trafić. Brakuje odpowiedzi - nie docierają z ust do ust. Są ciężkie, spadają i ranią bose stopy.

MaksMara ma rację: dopóki ktoś reaguje na Twój ból, to nie jest najgorzej, mimo że sam ten ból wywołał. Gorzej jest wtedy, kiedy krzyczysz z bólu, krzyczysz o swoim bólu - a reakcji nie ma żadnej. A najgorzej wtedy, kiedy krzyczysz i płaczesz, a druga osoba jeszcze bardziej Cię rani i przypisuje Ci wszelkie winy za całe zło. To jest już chyba ostatni etap, bo tego nie da się wytrzymać ani nie ma to sensu.

Nie wiem, czy wiersz jest o Twoich osobistych przeżyciach, w każdym razie sytuacja rzeczywiście bardzo częsta.

Kiedy byłam dzieckiem, powtarzał mi się wiele razy taki sen: jest tłum ludzi, sami dorośli, ja z boku tego tłumu (tak zwykle było w życiu), i nagle widzę, że się pali - że w sąsiednim pomieszczeniu jest ogień i dym. Więc krzyczę, że się pali. Ale nikt nie słyszy. Wrzeszczę ile sił: "PALI SIĘ!!!" Ale ludzie patrzą na mnie tępo i nie rozumieją, nie dociera do nich... Odwracają się i dalej gadają o swoich sprawach, każdy o swoich. A ja się budzę przerażona.

Fajnie Cię tutaj widzieć, Małgorzato. Witaj na pokładzie. :)

kolejny świetny tekst i wbrew tytułowi wcale nie "kadzisz" :)

mimo, że zawartość lekka nie jest. Chylę czoła.

Pozdrawiam.