Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Starość


Bolesław_Pączyński

Rekomendowane odpowiedzi

Więc do syta nakarmiłem

Ta zaczęła się przymilać

To się nad nią użaliłem

 

Resztę jednak sam przerobisz 

Nie chcę mieszać w twoim garnku 

Byle Cię nie naszła starość 

No do dzieła nocny marku

 

Edytowane przez Marcin Krzysica (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witam -  myślę że starość nie tak   -  trzeba tylko się jej nauczyć.

                                                                                                                             Pozd.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Starość ma swoje prawa i przywileje, i nawet uroki. Tylko - jak napisał Waldemar - trzeba się jej nauczyć. Bardzo to mądre.

Fajny wiersz.

Nie daj starości pomiatać sobą, tylko naucz się ją wykorzystywać dla swojej wolności i radości. :)

Edytowane przez Oxyvia (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

i tutaj też ćwiczenia:

 

Starość do mnie zawitała,                                                                          

bez proszenia, w trepach wlazła,

pomarszczona taka cała,

wychudzona i pobladła.

 

O nic nawet mnie nie pyta

w kącie siadła przygarbiona,

przemarznięta, nie okryta,

zgrzebną chustą na ramionach.

 

Wynędzniała taka była,

nakarmiłem ją do syta,

więc zaczęła się przymilać,

czule mnie za rękę chwyta

 

i z radości podskoczyła

- Mój ci! - Krzyczy- Mój a juści!

ramionami  otuliła,

mówiąc że mnie nie opuści.

 

cóż żyjemy sobie razem

nawet dało się polubić

wbrew pozorom ma plik zalet

choćby temperament  studzi

 

polegiwać jej nie daję

dziś spacery sauna basen

mam figurę wcale wcale

na rowerku jeżdżę czasem

 

sama do mnie rzekła skromnie

jeszcze życie jest dla ciebie

jeśli będziesz żył rozsądnie

to nie prędko będziesz w niebie

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dziękuję dobre twoje dodatkowe strofy:)

 

na ryby ze mną wyskoczy

i na grzyby też czasami

bezustannie za mną kroczy

i zgoda jest miedzy nami

 

wciąż o sobie przypomina

a jest szczera i nie kłamie

lekceważyć ją zaczynam

to dokucza w kościach łamie

 

pilnuje bym nie forsował

i pamiętał o tym stale

chyba dobra to metoda

nie za wiele i z umiarem

 

 

 

 

Edytowane przez Bolesław_Pączyński (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Podoba mi się w tym wierszu moment w 3 i 4 zwrotce, to usidlenie. Nie wiem, czy określenie 'groteskowe' będzie tu dobre? Dzięki temu wiersz dla mnie nabrał kolorytu, którego z początku nie odczuwałam, bo metafora przybycia starości pod postacią staruszki nie jest specjalnie oryginalna. A ten zabieg to urozmaicił. Pozdrawiam:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...