Tylko wojna miłość i śmiech

tylko wojna miłość śmierć i śmiech

nauczyły się powtarzać

nie to z czym codzień walczymy

które jedno jest nam  dane

które gdzieś na końcu naszej drogi

postawi przed nami ostatni  znak

on wszystko zakończy nie będzie

z nami w karty grał

tylko zaćmienie płacz dobroć i głód

nauczyły się zawracać nie nauczyło

się zaś to co  najcenniejsze ukryte

w jednym z najpiękniejszych słów

Bardzo ładny,

dojrzały wiersz.

Nie będę gmerać w nim paluchami.

Pozdrawiam,

Waldemarze :))

No to się ciesze że nie zgrzeszyłem -  miło że byłaś - dziękuje i  życzę miłego.

Waldemarze, ja odbieram ten Twój utwór, jako egzystencjalną refleksję nad skończonością naszego bytu, przynajmniej w tych wymiarach. Życie, jako sekwencja poatarzających się wydarzeń, doznań nałożonych na oś czasu i tylko jedno, które nie powtórzy się nigdy, chociaż fakt narodzin jest też pojedynczym wydarzeniem, zapoczątkowującą serię płaczu, śmiechu, chorób i głodu. Pozdrawiam :)

Wszystko się powtarza w coraz to nowych wersjach i odsłonach, tylko życie się nigdy nie powtórzy - jest tylko jedno i niepowtarzalne.

Tak odczytałam ten wiersz.

Podoba mi się, chociaż uważam, że przerzutnie są tu niepotrzebne - niczego nie wyrażają... Ale co tam, nie będę się czepiać. :)

Dziękuje i również pozdrawiam. 

Tobie również dziękuje Oxyvio i mocno pozdrawiam życząć dużo miłego.

Dobry wiersz nasuwający zadumę

Pozdrawiam Waldemarze:)

Witam i dziękuje Bolesławie za kolejne czytanie.

                                                                                                                       Pozd.