Penelopy

Jak żona z Itaki na Odysa 
czekają

aż oni wrócą z zimnego góry szczytu
jako zwycięzcy 
za oknem niespokojna zawierucha

lecz często dobry los 
ich nie wysłucha
kiedy oni znów nie dosięgną 
prawie nieba błękitu

w górach na zawsze wtedy 
zostają

zakuci na zawsze w bezlitosny lód
snem wieczystym śpią zmorzeni

wędrówką do apogeum marzeń
do świata 
innych uczuć i wrażeń

śpią dzisiaj szczęśliwi i umęczeni
choć nieraz ratunkiem jest tylko cud

one wciąż czekają 
czytając od nowa 
słowa 
dawnych wierszy i listów

bo wierzą ,że wrócą
zawsze wierzą

kwiaty w sercu trzymają
tęsknoty 
nim na powitanie serca uderzą
oba radośnie

one muszą zapomnieć o wiośnie
mają inny czas złoty
współczesne Penelopy


dzielne żony himalaistów

bez ostatniego wersu też by było wiadomo o kogo chodzi, trochę niedopracowany moim zdaniem , a tak w  ogóle to wiele żon czeka na swoich Odysów . Najbardziej mi się podoba <<ędrówka do apogeum marzeń , do świata innych uczuć i wrażeń<< co może tłumaczyć, dla wielu niezrozumiały, podjęty trud tej wędrówki

pozdrawiam Kredens

Witaj

Az mnie kordebelek

cos kusi 

co by w twoim wierszu zmienic

a tu inny diabelek wyskakuje

i mowi

Gdzie wolnosc slowa

nie mowiac o wolnosci duszy

dla tego Zdrowia zycze

niełatwo jest pisać w temacie

w obliczu tragedii jaka się rozegrała na Nanga Parbat

no i dobrze

lepiej pisać samemu niż mieniać komuś jego dzieło