Zima na Roztoczu

biały puch

spadł na ziemię

wieje wiatr grudniowy zimny

a wokoło nas

aż po horyzont

rozciąga się białe prześcieradło

w promieniach słońca migocą 

kryształy zimnych brylantów

zamarznięte sople wody

połyskują jak śnieżne bursztyny

w srebrnym szlifie księżyca

na przełomie widnokręgu

pokryte białym szronem

stoją wysmukłe drzewa

to niedźwiedzie polarne

wspinają się ku niebu

a wokoło nas 

tylko mróz wiatr

i grube zaspy śniegu

22. 12. 1999r.

Bajago, dziękuję za wizytę i serduszka.

:))))

biały puch

spadł na ziemię

wieje wiatr grudniowy zimny

a wokoło nas

aż po horyzont

rozciąga się białe prześcieradło

skoro "biały puch spadł na ziemię", to zbędne jest "a wokoło nas". Wystarczy:

biały puch

spadł na ziemię

wieje wiatr grudniowy zimny

aż po horyzont

rozciąga się białe prześcieradło

Pozdrawiam serdecznie :)

Dziękuję za to spostrzeżenie. Muszę pomyśleć.

Miło, że czytasz.

:)))

Spodobały mi się dwie rzeczy. Niedźwiedzie co wspinają się do nieba i data - dwa dni przed wigilią i śnieg, który  wtedy zapewne do niej dotrwał:)

Zapewne tak było, już nie pamietam, ale dobrze że kilka elementów przypadło Ci do gustu. Bardzo dziękuję za wnikliwe czytanie.

:)))

Malowniczo o zimie, gdzież te zimy z tamtych lat.

Miłego:))

Podoba mi się cały wiersz, pozdrawiam!!!

Dlatego, że to nie sam krajobraz, tam jeszcze są dwie osoby.