Syndrom opuszczonego gniazda

Pięknie napisałas o rozterkach matki , Rysować zaczęłam jak w domu coraz częściej było pusto i cicho , A potem pomyślałam

- pal to licho .

Bo jeśli nie odejdą zostając przy moim boku

to będzie moja porażka , zostanie jak sól w oku. 

Najpierw dla towarzystwa i obopólnej wygody , 

potem bo będę stara i potrzebować będę pomocy.

O nie życie ty moje nie ze mną takie numery.

Młodzi niech z życiem się bodą be ze mnie do jasnej 

chol..y.

Ha ha ha! @bajaga1, dziękuję Ci bardzo za zrozumienie, za pochwałę wiersza i za Twój świetny, rymowany komentarz. :)))

Oczywiście, że masz rację. Dlatego w moim wierszu napisałam, że przecież dobrze, że dziecko mi dojrzało.

Tyle że każda matka musi się do tego przyzwyczaić, a im piękniejsze było macierzyństwo, tym trudniej to przychodzi. Ale wiem, że i ja w końcu przez to przebrnę. :)

Serdeczności.

Zobaczysz jak szybko mija czas <szaleńczego tępa nabiera jak pojawiają się "słoneczka najdroższe' Moja mama powiedziała mi kiedyś że własne dzieci są kochane ale na rozpuszczanie ich nie masz czasu natomiast wnuki to szaleństwo można je kochać i rozbestwiać bez ograniczeń. I miała rację.Ale by tak się stało nasze słodkie dzieciaczki muszą dorosnąć.

Ja dopiero na początku tej macierzyńskiej drogi , a już mi czasem ciężko wyobrazić dzień, w którym ważniejsi staną się znajomi! 

Ale nie można być egoistycznym w tym temacie i lepiej uczyć samodzielności niż uzależniać, bo to pułapka. 

Wiersz mi się podoba, celnie porusza ten temat, tak mi się zdaje... Choć wiadomo, u każdego ten etap może wyglądać inaczej. 

Głowa do góry, chata wolna:) 

Ach, jak ja Ci zazdroszczę tych "słoneczek najdroższych"! :)

Niestety nie każdy ma szczęście zostać babcią.

Ale w tym temacie również nie zamierzam naciskać na moją córkę. Wszelkie decyzje dotyczące jej życia zostawiam jej samej.

Dzięki i pozdrawiam. :)

Już zapomniałaś. W sobotę nikt nie pukał, a wręcz przeciwnie zebraliśmy stare gnaty i pognaliśmy na Bemowo, a właściwie Jelonki.

Dziękuję, Ci, Luule, za dobrą opinię o wierszu i za pocieszenie. Tak, chata wolna! To prawda! I rodzice szaleją, kiedy dziecka nie ma! :)))

Ale ciągle powraca do mnie smutek i jeszcze długo będzie powracał, niestety wiem o tym.

To jednak nie znaczy, że nie odczuwam radości życia i że nie umiem zająć się sobą, Kotem, innymi sprawami. Mam kilka pasji, które są (po najbliższych ludziach) treściami mojego życia.

No tak, właśnie do córeczki, do jej nowego domku. :)

Ach, ta moja skleroza! ;)))

Wiadomo, serce matki... 

Literówka, "l" powinno być :)

Ładny, ciepły i osobisty wiersz,

zwykle się pod takimi nie odzywam,

choć zdarzają się wyjątki.

Jednakże na temat odczuć Peelki się nie wypowiem,

bo pojęcia nie mam na ten temat,

zresztą mój egocentryzm wyklucza się z empatią :)

Pozdrawiam :)

Podoba mi się wiersz. Ciepły, uczuciowy, szczery i gotowy. 

Los mnie osierocił wcześniej niż bym chciała,

każda z moich dziewczyn była całkiem mała.

W strzępy rwana rodzina, prac się różnych imam.

Niedosyt w połowie, każdy sobie leci.

Mam i nie mam dzieci. Puzzle znów układam,

jestem całkiem sama. Czy starość oświeci?

I najbardziej bliskie jest mi słowo - nie wiem. 

To nie skarga krótka - nieprzewidywalność

jutra.

A ostatnio co noc mi się śmiło, powinno być śniło. 

Powinno być śniło, nie śmiło.

Nie podoba mi się określenie starucha dla kobiety w każdym wieku dojrzałym. Może dojrzała kobieta??? 

A wiersz bardzo prawdziwy, również sytuacja mi bliska, jak każdej matce.

pozdrawiam :)))

Tylko dla siebie poprawiłam, bez sugestii. 

Śliczny wiersz, i to uczucie najbardziej znane matce.

Włos jej posiwiał , jak ten czas leci

szybko dorosła cała rodzina,

martwi się nadal o swoje dzieci

i to jest właśnie miłość matczyna.

Dziękuję za wyłapanie literówki, poprawiłam. :)

Naprawdę jesteś taką egocentryczką czy to autoironia tylko? ;)))

Bardzo Ci współczuję rozpadu rodziny, Beto. To jest to, czego najbardziej się zawsze bałam w dorosłym życiu. Sama jestem z rozbitej rodziny i wiem, jaka to tragedia, które nie kończy się wraz z zaleczeniem ran po rozwodzie rodziców, ale ciągnie się właściwie przez całe życie, kładzie się cieniem na wszystkim, co później człowieka spotyka i na wszystkich jego ruchach, decyzjach, błędach. Strasznie się bałam, żeby nie powtórzyć błędów moich rodziców i mimowolnie wdrukowanego mi w mózg scenariusza życia.

Może dlatego tak późno znalazłam swoją miłość, której rozdzierająco brakowało mi przez całe życie? (Andrzeja spotkałam dopiero po pięćdziesiątce).

Gdyby wcześniej odebrano mi dziecko, to bym umarła z rozpaczy. I to nie jest przesada.

Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę szczęśliwego jutra. Z całego serca.

Trochę chyba jestem :)

Ale i tak jesteś Ok!

:)))))

MaksMaro, dziękuję za pochylenie się nad wierszem oraz za wyłapanie literówki. Kurczę, chyba ślepnę! Widzę, że robię coraz więcej literówek, a dawniej mi się to nie zdarzało! :(

Co do Twojej propozycji zmiany, dzięki, ale zostanę przy swoim. Chodzi o starość i mianem "starucha" określiłam właśnie starość, a nie siebie; ale nawet gdybym użyła tego określenia w stosunku do siebie (można tak to odczytać), to wszakże jest to trochę z przymrużeniem oka. Natomiast nigdy bym tak nie napisała o żadnej innej konkretnej kobiecie, bo to faktycznie byłoby bardzo niegrzeczne.

W moim wierszu chodzi dosłownie o starość, a nie o dojrzałość. Dojrzała jestem od jakichś 40 lat. A teraz dojrzało moje dziecko, ja natomiast dochodzę właśnie starości. Bez względu na to, czy Tobie albo mnie podoba się to, czy nie. :)

Pozdrawiam Cię serdecznie.