Błękitny anioł

Kto to leci? Do cholery!
Czy to duszek tej niedzieli?
Jakże czyste niezmieszane,
niebiańskim bytem nazywane.
Leci w poprzek, niewzruszenie,
jakby z niebios niosło wiedzę.
Jasna Pani, jasne kwiecie!
Ile razy to powiecie?
To co czynię bez oporu,
to tak jakby wiedza w polu.
Przenikanie, senne wieszcze,
moje życie rodzi dreszcze.
Idę prosto, pod niebiosa –
niewzruszenie słucham bossa.
Byt potężny wszechobecny
rzuca we mnie tonę wiedzy.
Jakże ciężkie jest to brzemię?
Idę dalej – niewzruszenie.
 

Prozard 10.01.2018 r.

Tego fragmentu ni diabła nie rozumiem,

nie współgra mi z resztą utworu.

Z tej puenty też w zasadzie nic nie wynika.

Tutaj jest nagłe bujnięcie rytmu,

które można by skorygować, np. tak: podniebiańskim bytem zwane

Poza tym:

takie rymy położone blisko siebie są niemiłe w czytaniu.

Podsumowując - to niestety nie jest dobry wiersz,

rymy rozmijają się z sensem.

Ale życzę powodzenia przy dalszych publikacjach :))

Pozdrawiam :)

Mogę tylko podpisać się pod postem Deonix :)

Pozdr

Można rzec by wiersz popularnonaukowy. Tyle tutaj o tej wiedzy.

Żartuję sobie trochę, sorry.

Deonix_ właściwie przejechała się kompleksowo po tym pisaniu. I nic już nie można dodać. Jeśli nastrój lekkiej beztroski, nutka pogodności  były planowane, to jest to chyba jedyna rzecz, która w tym utworze wyszła. 
Ale nie chciałbym Ciebie zrazić do pisania swoim negatywnym odbiorem. Z drugiej strony pochwalenie czegoś co jest niestety nie najlepsze jeszcze mogłoby utwierdzić Ciebie w przekonaniu, że już nie musisz pisać lepiej. Zachęcam do poczytania znanych autorów poezji, ale nie tylko. Wtedy zobaczysz jakie cudeńka można ulepić z tak pośledniego tworzywa jak słowo.

Pozdrawiam i sorry.