przebieg

pędzi wrzeciono skręca nitkę myśli
barwne melanże składa w równe zwoje
w chwiejny pytajnik wczepiony wykrzyknik
wskazuje by odejść
upór jest cechą czasami bezsensem
bardziej ożywcze jest świeże powietrze

kreślimy kreskę zbyt cienką z wahaniem
jeszcze nie dzisiaj nie jutro pojutrze
trudno się fundamenty łamie
czas by powrotu ścieżkę tuszem
zalać utopić w niepamięci
a wyboistą zapałem wypięknić

nikt nam nie podaruje wielu
z jednym przy pasie wędrujemy
kiedy się kończy z fantazją wykreuj
w tej w którą czołem biłeś przesmyk
a kiedy wylot znów przepaść ukaże
kreśl ciągle nowe bo innym razem
 

Leszku, podobają mi się dwie pierwsze strofy. W moim rozumieniu jest to myśl o rozstaniu po latach spędzonych razem, o zburzeniu tego, co się razem zbudowało od fundamentów - nie jest to łatwa decyzja, ale czasami trzeba, żeby uratować siebie, swoją psychikę, zdrowie i życie - i może nie tylko siebie.

Niestety trzecia strofa jest utkana niedomówieniami, jest ich za dużo, brakuje podmiotów - to Twój ulubiony zabieg w poezji, ale to powoduje wrażenie zgaduj-zgaduli, a ja nie lubię zgadywanek i nigdy ich nie lubiłam.

Intuicyjnie wyczuwam, że chodzi o to, iż ciągle trzeba kogoś kocha i żyć się bez tego nie da; ale nie wiem, czy dobrze to odczytuję, bo zdania są naprawdę pogmatwane. Czy chodzi o coś takiego, co wyraziłam po swojemu w poniższym wierszu? Dobrze rozumiem?

odcienie nieuchronności

trzeba ból doboleć do końca
rozpacz rozpatrzyć gruntownie na wskroś
gęsto wezbraną głębię parzącą
wyłzawić do cna i wysięczyć złość
nie udawać, że nie ropieje
i nie rośnie we wnętrzu jak wrzód
bo gdy pęknie i krwią zaleje
nie ocali cię żaden cud

trzeba miłość wymiłować do dna
wykochać do zgliszczy bez lęku przed żarem
nie owijać w szyderstwo czy w jad
bądź w kłamliwą, płytką niewiarę
trzeba miłość dojrzewać po kres
przez kwas cierpki aż po szczęścia świadomość
a gdy nie wiesz, gdzie ten kraniec jest
musisz kochać, kochać w nieskończoność

Pozdrawiam, Leszku. :)