Jehowa

nie zasmucałam w młodości swojego pana

choć bywałam krnąbrna i ciekawa świata

teraz z trudem przemieszczam się za pomocą

dwóch kul

azymut to ruch wskazówek zegara

badam pismo święte to księga nad księgami

czytam wnikliwie grunt pod nogami

nie nadużywam jego imienia mimo że nad inne

stawiam imiona

mam w cichości nadzieję że w przyszłym życiu

ten dopust boży mi wszystko wynagrodzi

będę przyjęta do zastępów sług co porzucą swoje

kule

i podobna do żyda wiecznego tułacza co oglądał

troski i radości innych ludzi nim przestał się tułać

spoczął na zielonej niwie i był z nim po imieniu

które jest dziwne jak proste zdumienie

Wiara kobieciny jest jej niezbywalnym skarbem. Dobrze, że medytuje, że kocha (po swojemu) Najwyższego. Jeszcze (dla nas) lepiej iż owe przeszkody-kule chronią - niezbyt zorientowanych - przed jej ( prawdopodobnie nachalnym) prozelityzmem.

Mądry, przenikliwie oraz wnikliwie napisany wiersz. Dla wszystkich, bez jakiegokolwiek wybraństwa w wierze.

:)

Zgodzę się z befaną, powyższa treść może być "dla wszystkich, bez jakiegokolwiek wybraństwa w wierze.

W tym fragmencie...

badam pismo święte to księga nad księgami

czytam wnikliwie grunt pod nogami

trafił się, chyba przypadkowy rym, może niepotrzebnie... Poza tym, zwykły śmiertelnik, wg mnie, może co najwyżej.. czytać..

pismo święte. By badać jego treść, potrzebna jest przeogromna wiedza, natomiast grunt pod nogami, można by .. badać..

Ogólnie, czuję ten wiersz.

Pozdrawiam.

Nie jestem wierząca, ale bardzo podoba mi się ten wiersz i zawarty w nim portret. Pięknie, poetycko namalowany. Jest tu wiara i ciepło, i nieporadność, i bezsilność, i poczucie niesprawiedliwości (krzywdy), i nadzieja na jej zadośćuczynienie w innym życiu. Wiersz budzi współczucie.