przestroga ortopedy

już nie ma ciebie

nie ma też innych

nie ma mnie takiej jaką byłam

chwil młodych

chwil dziecinnych

no tak

tak zawsze bywa

człowiek dojrzały

dorasta z czasem

i afirmuje to co

nieuniknione

więc ja o sobie

powiedzieć muszę

żem dziecko w rozwoju

bardzo opóźnione

żal mi podwórka

i szkolnej ławki

tak chętnie bym w

gumę skakała

i ciągle czekam

na gwiazdkę z nieba

która się tamtej drugiej

dostała

chociaż przejrzała

już nie dojrzeję

w klasy poskaczę

na jednej nodze

ale ty głupia jednak uważaj

bo może ciebie

wcale nie złożę

Wydaje mi się, że dojrzałość jest tożsama dorosłości. Chociaż nie wszyscy dorośli ludzie bywają dojrzali. Nie za bardzo jestem pewien o czym jest ten dwuwers, a i mam wątpliwości czy cokolwiek wnosi. Umiejętność pogodzenia się z tym co nieuniknione - jest oczywiście cechą dojrzałości (a zresztą jak się nie pogodzimy to co z tego? zmieni się coś?), ale wydaje mi się, ze jakoś pokrętnie nakreślasz ten wątek.
Cały utwór naznaczony jest pogodnym i dojrzałym pogodzeniem się z tym co niesie ze sobą czas. Świadomość, że choroba zwana życiem, jest najbardziej śmiertelną wśród wszelkich chorób - 100% przypadków kończy zgonem. Pozdrawiam pogodnie :)

Wiersz mówi o smutnej prawdzie związanej z przemijaniem, ale ta prawda nie musi wcale być smutna, jeżeli dojrzeliśmy wystarczająco do zmian w życiu, gdzie rządzi upływ czasu. Nasza dorosłość ( w sensie fizycznym) jest niezależna od nas - lata lecą, natomiast dojrzałość emocjonalna i psychiczna do zaakceptowania siebie w zgodzie z upływem czasu- to już inna sprawa, bardzo indywidualna. 

Wiersz podoba mi się, ale wybacz Kredensie - tytuł i puenta - nie. To tak, jakbyś chciała z poważnej sprawy zakpić i wychodzi groteska.

pozdrawiam serdecznie

Gorzki wierszyk przynajmniej w moim odbiorze. Przypomina mi trochę moich dwóch dziadków jeden zawsze poważny drugi pokazywał mi jak przejść przez chaszcze, karbidówka chodziliśmy kopać skarby (czyt. krówki w metalowym pudelku) itd. Można nie skakać i przeżyć życie w fotelu lub po prostu żyć. 

wierszyk miał by trochę prześmiewczy , taki z  przymrużeniem oka , no bo co innego w końcu możemy zrobić, kiedy jak powiedział Conrad - Korzeniowski -  ,,Z wielkich mamy tylko jednego prawdziwego wroga - czas''., ale jesteśmy z góry skazani na porażkę. Taki trochę uśmiech przez łzy , z drugiej strony nie każdy dożywa starości , a już zestarzeć się razem z ukochaną osobą , to marzenie, które chyba rzadko się spełnia i chyba w gruncie rzeczy niewielu o tym marzy , bo wydaje nam się że zawsze będziemy młodzi. To tak do wszystkich adwersarzy

pozdrawiam Kredens

Chociaż czas zabiera nam lata ale nadal jesteśmy dziećmi wracając do tych lat, ogólnie wiersz dobry.

Z pozdrowieniem:)

Trzeba się umieć  starzeć z godnością i nie udawać kogoś innego, bo odmładzanie się na siłę jest śmieszne. To zgoda na nieuniknione, na co nie mamy wpływu. Dobrze, że z humorem. :) Serdeczności nie tylko Świąteczne.

I tak pójdę na ślizgawkę, jeśli fantazja nie pozwoli przejść obojętnie ;)

Podoba się bo z humorem i rzeczowo :)

Pozdrawiam ciepło :)

 Bardzo mi się wierszyk podobał, ale nie wiem dlaczego gdy czytałem na głos to się "zaciąłem" na "gumę skakała"

I tak po namyśle doszedłem do wniosku ze choć poeta ze mnie żaden to lepiej by mi się czytało  tak:

żal mi podwórka

i szkolnej ławki

tak chętnie w gumę

bym poskakała

i ciągle czekam

na gwiazdkę z nieba

która się tamtej

drugiej dostała

Ale mnie czepialski nastój dopadł, więc daję zasłużone serduszko oryginałowi i opieram się dalszym pokusom poprawiania.