Cafe Melancholia

x
Jestem barmanem.
Polewam i słucham ludzi.
Czasem im przerywam, by o coś zapytać, czasem coś skomentuję, czasem doradzę. Ale nie po to otwierają usta. Chcą po prostu gadać, bo gdy przegadają problem, ten robi się jakby mniejszy. Im więcej słów, tym on śmieszniejszy. A przegadany problem jest jak przegadany pomysł – traci znaczenie.
U mnie się cierpi i doznaje oczyszczenia. Można powiedzieć, że niosę pewien rodzaj posługi temu choremu światu.
Niewiele z tamtego dnia pamiętam, lecz wiem, że wymyśliłem Cafe Melancholia dawno temu, stojąc na krawędzi dachu trzynastopiętrowca. Miasto spało, niebawem miała przełamać się noc. Deszcz lał strumieniami, jakby gdzieś tam pękła niebiańska tama. Sceneria była idealna, a ja przecież chciałem się zabić. Zabawne, nawet dziś nie pamiętam z jakiego powodu.
Padał deszcz i strasznie szumiało mi w uszach. Nie pomagały wiersze ani opowiadania, nie pomagał opętańczy taniec ani pijaństwo. Ani praca. Ani skromne grono przyjaciół. I najmniej ja sam. Życie ma wartość, o ile mu ją nadamy. Owa wartość jest subiektywna i ulotna, łatwo ulega zepsuciu. Wtedy w moim przekonaniu życie wartości nie miało. Im dłużej o tym myślałem tym mocniej mnie dotykało dziwne uczucie ni to otępienia, ni to smutku, ni beznadziei. Roztapiałem się w nim i zatracałem, coraz bardziej odstając od norm, jakie narzuca rzeczywistość. Później pojąłem, że to coś, to czystej próby melancholia. Silniejsza niż wszystko inne, straszniejsza i wspanialsza.
Spoglądałem w ciemną czeluść, żarłocznie wyczekującą ofiary i nagle – nie uwierzycie – zadzwonił telefon.
Zadbałem o wszystko. Rozdałem wartościowe przedmioty przyjaciołom i znajomym, resztę spaliłem na wielkim stosie przed domem. Wymeldowałem się, podając fałszywy adres nowego miejsca zamieszkania, rzuciłem pracę ku zdumieniu szefa, który niebawem zamierzał mnie awansować. Odebrałem nawet zepsute żelazko z naprawy. Nie chciałem, by cokolwiek łączyło mnie z życiem i odciągało od ostatecznego kroku. Przecież gdybym w ostatniej chwili przypomniał sobie o czymś błahym, mógłbym nabrać niepotrzebnych wątpliwości. Wówczas cały misterny plan mógłby wziąć w łeb!
Zadbałem o wszystko. Z jednym małym wyjątkiem – nie wyłączyłem telefonu.
- Słucham?
- Cześć – usłyszałem chrapliwy męski głos – Przeszkadzam? Nawet jeśli, nowina jest tego warta.
- No to sam pan sobie odpowiedział...
- Dlaczego tak oficjalnie? To ja, wujek Fred.
Przetrząsnąłem komnaty pamięci, by po raz pierwszy stwierdzić, że coś z nią jest nie tak. Kształty były nieostre, postaci widmowe, wydarzenia owiane mgłą. Okazało się, że jedyne informacje, jakie mam na temat wujka Freda to takie, że wyjechał, założył z kochanką jakąś knajpę i... zmarł. Ale mogłem się mylić.
- Słyszałem, że nie żyjesz – zaryzykowałem.
Usłyszałem rubaszny śmiech i nerwowe kasłanie.
- A byłeś na pogrzebie? Nie, kochany. Nie tak łatwo się mnie pozbyć.
- Skąd masz mój numer? – zapytałem.
- Zdobyłem. Chcę ci oznajmić, że wyznaczyłem cię moim spadkobiercą.
Mimowolnie wybuchnąłem śmiechem. On też zarechotał. Przez moment zachowywaliśmy się jak skończeni kretyni.
- Wybacz, wujku. Właśnie pozbyłem się przedmiotów materialnych. Niczego przyjąć nie mogę.
- Czyżby? A jeśli to spełnienie twoich marzeń?
- Marzeń też się pozbyłem. Albo same umarły. Nie pamiętam.
Wujek Fred zrobił krótką pauzę, sądząc widocznie, że odpowiednia dramaturgia dobrze mi zrobi. I faktycznie, w końcu cmoknąłem z niecierpliwością.
- Dam ci knajpę w centrum - oświadczył w końcu – Kompletnie urządzoną. Klimat nadasz jej sam.
Zabolało. Zabolało jak miejsce po wyrwanym niedawno zębie. Nagle poczułem przenikające mnie zimno i dreszcze wędrujące po karku. Wraz z powracającymi zmysłami, traciłem silną wolę i przekonanie do własnych czynów. Znów czułem, że żyję i było to bardzo przykre uczucie.
- Nie chcę! – wrzasnąłem rozdrażniony – Nie potrzebuję, żadnej knajpy! Daj mi spokój!
Coś jednak nie pozwalało mi przerwać tej rozmowy.
- Tam właśnie znajdziesz spokój – powiedział kojąco wujek – Możesz z nią zrobić, co zechcesz, możesz nawet ją sprzedać. Po prostu ją zobacz. Potem zdecydujesz. Dla mnie to kwestia honoru. Knajpa jest rzeczą bardzo osobistą. My czynimy ją wyjątkową. Byle gnojek wszystko zepsuje.
Długo milczałem, wpatrując się w ciemną czeluść na dole. Płakałem ze złości. Przeklinałem w duchu producenta telefonu, operatora sieci, a nawet fale GSM. Przeklinałem siebie. Miesiące przygotowań, ciężkiej pracy nad sobą, pokory i cierpliwości przepadły.

jakby gdzieś tam pękła niebiańska tama = to "tam" jest brzydkie, nie pasuje tu, poza tym dalej masz tamę

Nawet jeśli, nowina jest tego warta? = tu chyba nie miało być pytajnika?
...................

ojej a czemu tak krótko?
nawet nie spojrzałam wcześniej, zaczęłam czytać a tu koniec.. Szczerze, to po opowiedzeniu, skąd knajpka się wzięła, liczyłam na coś więcej! Jakąś opowieść, o jakimś kliencie, o wydarzeniu w tej knajpce, a tu oo....koniec. No podobało mi się, owszem, ale... wychodzę głodna.

Tak sobie wrzuciłem, choć się zapierałem. Robię próbki, co się nadaje do kontynuowania, a co olać. Dlatego porzuciłem dąsy. Dzięki za zajrzenie. Będą klienci - najdziwniejsi...

to też czytałam, żeby nie było...ale nie miałam pomysła na komenta :-))

...tak, tak, zgadzam się z Natalią. Niedosyt nam zostawiasz ! Ta depresja jest jeszcze niewyleczona więc jedynym dla niej medykiem, będzie cdn...
Zadatek na dobrą komedię. Tak krytyczny moment i taka brutalna technologia...pomysł, to Ty masz !