Ah...

szczęście obawia się jutra

przeczuwając ułudę niezmienności stanów

nie lubi wczoraj

za barwienie dziewiczości pierwszego kontaktu

martwą pamięcią porównań

a przecież

w tej jednej chwili tuż przed nazwaniem

istota bycia zachwyca naturalnością

pozwala

zapomnieć się we wschodzie księżyca

lub w kępie koniczyn

określone imieniem

staje się jednym z  kolejnych neuronowych porównań

zaszufladkowane w pofałdowanych bruzdach

spontanicznie i cicho

umiera

.

No to, "trwaj chwilo" ("Faust")

:-)))

Te dwie zwrotki bardzo mi się podobają.

Ale, jakkolwiek lubię Twój styl pisania,

tak tutaj muszę niestety napisać,

że tekst zdaje mi się miejscami kanciasty i brakuje mu lekkości,

zwłaszcza przez te wtrącenia w nawiasach.

Nie twierdzę, że powinieneś się ich pozbyć, ale gdyby to był mój wiersz,

to bym go jednak przeredagowała.

Pozdrawiam życzliwie :))

Przechodzę przez kanciasty okres. Dziękuję za odwiedziny:)))

Mogę Ci podesłać miękki pled, poduszkę, konfitury...

:-)))

Dziękuję, to bardzo miło z twojej strony. Kanciastość niestety dotyczy tzw. Duszy (nie mylić z Tuszy):))